ΝΟ ΡΑRKIN

Μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί στους πολύτεκνους γείτονες και την "τι μου κάνεις μάνα μου!" νοικάρισσα του ισογείου.
Σήμερα θα αναφερθώ και στην σχέση των αυτοχθόνων κατοίκων των Ν.Π. με το πάρκιν, όχι το ιδιωτικό αλλά το δημόσιο, το πάρκιν κατά μήκους του πεζοδρομίου!

Όταν λοιπόν μετακόμισα, είχα μεταξύ άλλων να μεταφέρω κούτες με τα υπάρχοντα μου και όχι μόνο!

Εκείνο το μεσημέρι, όλες οι θέσεις, στο δρόμο, ήταν πιασμένες. Και εγώ έπρεπε να μεταφέρω τρεις τεράστιες βαλίτσες με την ενδυμασία μου. Κάποια στιγμή, πολύ κοντά στο σπίτι μου, παρατηρώ ένα "ζεμπίλι" (το καλάθι που χρησιμοποιούν στις οικοδομές), "παρκαρισμένο" εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται αυτοκίνητο, μηχανάκι ή τίποτα.
Να σημειωθεί ότι καμία οικοδομική δραστηριότητα δεν γινόταν.
Συνήθως, βάζουν καρέκλες, άδειους τενεκέδες του λαδιού, αυτοσχέδια τσιμεντένια αντικείμενα, μηχανάκια σε θέσεις που θα πάρκαρε και Ηammer!, φαντασία να έχεις!

Σκέφτομαι, λοιπόν, πως το "ζεμπίλι" δεν θα το πάρει "προσωπικά" αν το μετέφερα στο πεζοδρόμιο προσωρινά!
Το πήρε, όμως, προσωπικά, η γειτόνισσα που έχει οικειοποιηθεί το χώρο στάθμευσης, η οποία κατέφθασε, ενώ μετέφερα την δεύτερη, τεραστίων διαστάσεων βαλίτσα.

Αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα βάρη που μεταφέρω, απαιτεί αυστηρά να μετακινήσω το αυτοκίνητο. Μετά από τον καθιερωμένο διαπληκτισμό, μου πετάει το κορυφαίο:
"-Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να πάρεις το αυτοκίνητο"!
Ποιοι άραγε; Αναρωτιέμαι!

Φυσικά πεισμώνω και αποφασίζω να πάω σε αστυνομία, στο δικηγόρο μου, να βγάλω φιρμάνι στη γειτονιά ότι με απείλησε, ότι είναι επικίνδυνη, ότι πρόκειται για serial killer και άλλα τέτοια άρρωστα!

Τελικά επικράτησε η εικόνα του αυτοκινήτου μου με σχισμένα λάστιχα, γρατζουνισμένο, χτυπημένο, βαμμένο με spray στην καλύτερη περίπτωση, με λαδομπογιά στην χειρότερη και ηττημένη το μετακινώ σε ασφαλή θέση!

Ένα χρόνο αργότερα, σεε άλλη γειτονιά και συγκεκριμένα, έξω από το σχολείο που εργάζομαι, ζω πάλι το ίδιο σκηνικό.

Γριά: (να σημειωθεί μου την είχε στημένη)

-Καλά, δεν ξέρεις ότι δεν αφήνουν το αυτοκίνητο έξω από την πόρτα του άλλου;

Μaya: (να σημειωθεί ότι τα πεζοδρόμια σε αυτό το δρόμο, είναι το λιγότερο τρία μέτρα)

-Όχι!

Γριά:

-Δεν ξέρεις ότι έχουμε μαστόρους στο σπίτι;

Μaya: (να σημειωθεί ότι κανένα είδος εργασίας δεν γινόταν στο σπίτι!)

-Όχι!

Μπαμπόγρια :

- Καλά δεν ξέρεις ότι δεν αφήνουν το αυτοκίνητο παρκαρισμένο 24 ώρες έξω από πόρτα σπιτιού;

Μaya:

-Τι λέτε; Το πρωί πάρκαρα!

Παλιόγρια: (να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα αυτοκίνητο ακριβώς ίδιο με το δικό μου, το οποίο πιθανόν έφυγε το πρωί και πάρκαρα εγώ στη θέση του)

-Ποιο πρωί; Από εχθές το έχεις!

Μaya (εκνευρισμένη):

-Και αύριο εδώ θα το βρείτε!

Παλιόγρια:

-Ναι, αλλά μπορεί να στο γδάρουν οι μάστοροι!

Μaya (θυμωμένη) :

-Θα φωνάξω την αστυνομία!

Παλιόγρια :

-Φώναξε όποιον θες!

Συμπέρασμα: Και ύστερα σου λένε, φταίει ο φονιάς!

..................................................................................

Τριήμερο!

Είναι Παρασκευή μεσημέρι. Ξαπλωμένη στη πολυθρόνα της αισθητικού έχω απολαύσει μασάζ σε πρόσωπο, λαιμό και ώμους και συνεχίζω με την μάσκα προσώπου!
Έχω χαλαρώσει τελείως μετά από μία απίστευτα κουραστική εβδομάδα και ... ο ενοχλητικός ήχος του κινητού με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Ήταν μήνυμα από μία φίλη στην Σύρο, η οποία με καλούσε στο νησί για το ΣΚ.
Με ενημέρωνε πως ο καιρός ήταν εκπληκτικός και άλλοι φίλοι είχαν έρθει στο νησί.

"Δεν προλαβαίνω το απογευματινό πλοίο της Παρασκευής" σκέφτομαι και
ενώ ετοιμαζόμουν να απαντήσω αρνητικά τελειώνει η μπαταρία και κλείνει το κινητό μου.

Ευτυχώς!


Γιατί μου έδωσε τον χρόνο να σκεφτώ γιατί απέρριπτα, μία τόσο καλή πρόταση, τόσο γρήγορα.
Γιατί ήμουν πολύ κουρασμένη, γιατί το πλοίο έφευγε στις 7.30 το πρωί και διαρκούσε 4,5 ώρες, γιατί δεν έχω χρήματα, γιατί ποιος φτιάχνει βαλίτσα τώρα...
Τόσες δικαιολογίες για να αποφύγω ένα χαλαρό ΣΚ με φίλους που κάθε φορά που συναντώ περνώ πολύ καλά!
Πόσο εύκολα,τελικά, μπαίνουμε στο τρυπάκι της καθημερινότητας, σε άχαρες και τυπικές συνήθως υποχρεώσεις, που μας εξαντλούν σωματικά και ψυχικά, ξοδεύουν τα αποθέματα ενέργειας μας, στο βαθμό που αναγνωρίζουμε την χαρά και την διασκέδαση ως θέματα που αφορούν άλλους και όχι εμάς.
Και όταν έρχεται η ώρα να απολαύσουμε προσωπικό χρόνο, αν αυτός δεν είναι προγραμματισμένος, γινόμαστε επιφυλακτικοί και προτιμούμε να αναβάλουμε την χαρά μας και να επιβάλλουμε ψυχαναγκαστικά τις συνήθειες, που έχουμε ορίσει ως απαραίτητες για να μην ξεφεύγουμε από το πρόγραμμα μας.
Απέρριπτα την πρόταση γιατί ήμουν ήδη κουρασμένη και δεν ήθελα να ρισκάρω να κουραστώ τόσο, ώστε να μην είμαι σε θέση να συνεχίσω το βαρύ πρόγραμμα που η ίδια είχα επιβάλλει, πρόγραμμα που δεν εξαιρούσε ούτε το ΣαββατοΚύριακο!

Τελικά με βαριά καρδιά και αρκετές εκλογικεύσεις, έφτιαξα την βαλίτσα μου, επικοινώνησα με τις φίλες μου και τους ανακοίνωσα πως
αν κατάφερνα να ξυπνήσω στις 5 το πρωί, για να είμαι στις στις 7.30 στο πλοίο, τότε θα πήγαινα.

Στις 1.30, εγώ δεν είχα κοιμηθεί, ακόμα.
Όχι δεν θα πήγαινα!
Η απόφαση ήταν οριστική! Αναιρώ την αφύπνιση και κοιμάμαι σαν πουλάκι!

Δεν ξέρω αν κατά την διάρκεια των επόμενων 4 ωρών, επικράτησαν υποσυνείδητες διεργασίες ή η ανάγκη μου να ξεφύγω από μια υπερτιμημένη καθημερινότητα , πάντως...
στις 5.30 τα ξημερώματα "ξυπνάω" μόνη μου, αφού είχα ακυρώσει την αφύπνιση, εντελώς ξεκούραστη και έτοιμη να ταξιδέψω!

Στις 12.30 έπινα καφέ με την παρέα μου στην Σύρο!
Περιττό να πω ότι πέρασα υπέροχα, δεν ξεκουράστηκα καθόλου αλλά επέστρεψα ανανεωμένη και με με πολύ καλή ενέργεια!

Υ.Σ. Πήρα και μία ημέρα άδεια και επέστρεψα την Δευτέρα το βράδυ.

Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!!

Η αδελφή μου λέει πως γεννήθηκα ...θυμωμένη!


Να είναι ορμονικό, να είναι αστρολογικό, να είναι "απλώς" ψυχολογικό;


Ίσως να είναι και κληρονομικό!
Από τη γιαγιά μου που έχει πεθάνει χρόνια τώρα θυμάμαι έντονα την εικόνα της, στο μπαλκόνι του παλιού σπιτιού να πιάνει ψιλή κουβεντούλα με έναν ... αόρατο συνομιλητή!
Ακολουθώντας τα γονίδια,
έχω μαλώσει, έχω βρίσει, τα έχω πει έξω από τα δόντια,
απευθυνόμενη στο ...σιωπηλό ακροατή μου!
Έχω θυμηθεί όποιον με έχει ενοχλήσει, με έχει πειράξει, με έχει αδικήσει!


Στην περίπτωση που έχω λόγο να θυμώνω...
αν δεν εκφράσω τον θυμό μου στην ώρα του, αυτός δειλιάζει, οπισθοχωρεί, διαπραγματεύεται, μοιράζει ευθύνες, οργανώνεται εναντίον μου!
Όταν επεξεργάζομαι τον θυμό, αυτός συρρικνώνεται σε μέγεθος, καταπιέζει την ένταση του και μεταμορφώνεται (όπως όλα τα ανέκφραστα συναισθήματα), σε θλίψη, η θλίψη σε κατάθλιψη και πάει λέγοντας!

Όταν τον εκφράζω ,
αντίθετα αισθάνομαι ενοχές γιατί δημιούργησα μία άβολη κατάσταση,
η οποία με φέρνει μπροστά στον φόβο
να αντιμετωπίσω το φόβο μου,
τον οποίο κατάφερνα επιμελώς να αποφεύγω για πολύ καιρό!
Φόβος να χαθεί η έθραυστη ισορροπία, φόβος να μην ξέρω πως να διεκδικήσω το δίκιο μου, φόβος να μην είμαι αρεστή και αποδεκτή, φόβος να χάσω τα ...κεκτημένα μου, φόβος να μείνω μόνη !

Ανήκω δυστυχώς κι εγώ στην κατηγορία των ατόμων που έχουμε εκπαιδευτεί με μεγάλη επιτυχία στην άρνηση του θυμού μας και στην αντικατάσταση του από επιφανειακή ηρεμία, δήθεν ανωτερότητα, παθητική επιθετικότητα και πολλά ...ψυχοσωματικά συμπτώματα!


Αυτά τα τελευταία είναι ένα τίμημα που έχω πληρώσει πολύ ακριβά!



Συμπέρασμα: Θυμώστε! Κάνει καλό στην υγεία!

Τι μπέρδεμα!!

Zητείται, επειγόντως ηλεκτρολόγο!

Μερικές φορές στη ζωή μας που τα πράγματα ανακατεύονται, μπερδεύονται, περιπλέκονται...

Μία σκέψη, ένα συναίσθημα, μία ανάγκη, μία επιθυμία, η καθημερινότητα τόσο αργά αλλά τόσο διακριτικά δημιουργούν ένα εσωτερικό κουβάρι που δεν το αντιλαμβάνεσαι όσο δημιουργείται και όταν φευγαλέα πλησιάζεις, καταλήγεις να αποφεύγεις τη σκέψη και απλώς την τοποθετείς στο κουτάκι "φυσιολογικά"!

Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, δεν το κλωτσάς, δεν σκοντάφτεις πάνω του αλλά εξασκείσαι στους ελιγμούς, σηκώνεις το πόδι και περνάς , αλλάζεις πορεία ακόμα κι αν χρειάζεται να κάνεις κύκλους, μαθαίνεις να ζεις μαζί του ακόμα κι αν πληγώνεται καθημερινά η αισθητική σου.

Ο καλύτερος ίσως τρόπος να αποκτήσεις συνειδητότητα της εσωτερικής αναστάτωσης είναι να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα σαν εσωτερικό καθρέπτη , να κοιτάξεις, πως πραγματικά ζεις, πως κινείσαι, πως συμπεριφέρεσαι, τι έχεις τοποθετήσει γύρω σου!


Στο δια ταύτα!
Ζω ανάμεσα σε καλώδια.
Μόντεμ, σταθερό τηλέφωνο, laptop, κι άλλο laptop, τηλεόραση, κι άλλη τηλεόραση, κεραίες τηλεόρασης, εκτυπωτής και πλέον home cinema! Ένας συρφετός από καλώδια.
Τα λημέρια τους είναι η τηλεόραση αλλά και το πάτωμα κυρίως μπροστά και λιγότερο πίσω από τον καναπέ του σαλονιού!
Σκορπισμένα μέσα σε όλο το σαλόνι συνδέονται μεταξύ τους, με συνδέσμους, με τις πρίζες, θυμίζουν κατσαρίδες, πολλαπλασιάζονται, επεκτείνονται...

Συμπέρασμα: τα καλώδια θα τα ξεμπερδέψει ο ηλεκτρολόγος!
Με εμένα τι θα γίνει;

- Μaya :
Καλησπέρα.
Ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω για καθαρισμό ("δοντιών " ! Το σκέφτομαι αλλά δεν το λέω).

- Οδοντίατρος :
Θα πρέπει να σας ενημερώσω ότι ο καθαρισμός διαρκεί 2 ώρες!

- Μaya :
Μα καλά, 2 ώρες, Τι θα κάνετε 2 ώρες; (πως θα δικαιολογήσουν τα 100 ευρώ; Το σκέφτομαι αλλά δεν το λέω.)

- Οδοντίατρος :
Είναι ο ατμός, οι κρέμες, το μασάζ, θα μπείτε και στο μηχάνημα!


- Μaya :
(Πόσο έχουν εξελιχθεί οι καθαρισμοί δοντιών!
Η καινούρια οδοντίατρος είναι, τηλεφωνικά τουλάχιστον, αντάξια της φήμης της!
Μα καλά οι υπόλοιποι οδοντίατροι δεν ενημερώνονται;
Εμένα τόσο καιρό γιατί με ταλαιπωρούνε και με πονάνε;
Τα σκέφτομαι, όλα αυτά, αλλά δεν τα λέω!)

- Οδοντίατρος :
Στις 4.00 είναι καλά;

- Μaya
Πολύ καλά! Ευχαριστώ! Γεια σας!

Κλείνω το τηλέφωνο και κοιτώ αφηρημένα την κάρτα!

Είχα μόλις κλείσει ραντεβού για καθαρισμό "δοντιών" με την ...αισθητικό!

Aυστηρώς Ακατάλληλο για ανηλίκους

Επέστρεψε η κάτοικος του ισογείου!

Και όπως όλοι οι γείτονες μου έχει και αυτή τα κουσούρια της!

Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ανανεώσαμε, την πρώτη " γνωριμία " μας!

"Ενώ βρίσκομαι στην κρεββατοκάμαρα και επιδεικνύω μία απίστευτη νοικοκυροσύνη (μη με πουν και ακαμάτρα!), ακούω αίφνης, όλους εκείνους τους γνωστούς ήχους, που παράγονται, όταν ένα ζευγάρι βρίσκεται σε ερωτικές περιπτύξεις. Το αξιοπερίεργο ήταν ότι το ζευγάρι αυτό ή βρισκόταν στο σαλόνι μου ή η κλειστή τηλεόραση μου, άγνωστο πως, βρέθηκε στο on, να προβάλλει, ταινίες sex, μέρα μεσημέρι! Χωρίς να αναλύσω τι ακούω και με το τρομακτικό συναίσθημα ότι κάποιος έχει εισβάλλει μέσα στο σπίτι μου, τρέχω στο σαλόνι. Κατέληξα, με το βλέμμα του ροφού στο μάτι γιατί και εξακολουθούσα να είμαι μόνη μου και η τηλεόραση παρέμεινε κλειστή. Παρόλα αυτά κάποιοι, έκαναν sex, μέσα στο σπίτι μου! Μπορεί να μην τους έβλεπα αλλά τους άκουγα!

Με την διάθεση του Σέρλοκ Χόλμς, ερεύνησα απ΄άκρη σε άκρη το μικρό τριάρι μου και αφού σιγουρεύτηκα ότι καμία ευθύνη δεν έφερα για την παραγωγή ήχων, έστρεψα τις έρευνες μου στους γείτονες. Εφόσον οι ιδιοκτήτες και ένοικοι του δευτέρου ορόφου απουσίαζαν και εγώ κατοικούσα στον πρώτο (μένω σε δυόροφο), όλες οι υποψίες έπεσαν στην καινούρια κάτοικο του ισογείου. Οι ήχοι συνεχίζονταν, εναλάσσονταν ανάλογα με το φύλο, δυνάμωναν και ελαττώνονταν (τι να σας πω, κολάστηκα, η γυναίκα!). Θυμήθηκα, όμως, πως είμαι "κυρία" και σταμάτησα να στήνω αυτί. Μετέφερα, λοιπόν, την νοικοκυροσύνη μου στο σαλόνι, έβαλα την ηλεκτρική σκούπα στο max και το ραδιόφωνο στη διαπασών. Πόση ώρα όμως να σκουπίζει κάποιος 30 τετραγωνικά; Η τελευταία λύση ήταν οι ωτασπίδες, η οποία απορρίφθηκε ως ηλίθια!

Αυτό συνεχίστηκε με τακτικότητα και συνέπεια, τις επόμενες εβδομάδες και ομολογώ πως ποτέ, δεν ενόχλησαν σε ώρες κοινής ησυχίας. Λειτούργησε, δε, με διάφορους τρόπους, ως διεγερτικό (κόλαση, γιατρέ μου!), ως ενόχληση (ε, αι σιχτίρ!) ακόμα και ως ξυπνυτήρι (αν κοιμάσαι ελαφρά), με κορυφαία στιγμή ένα πρωινό Σαββάτου, όταν συνειδητοποίησα ότι η μετάδοση εκτός από live ήταν και stereo! Οι απόηχοι της ερωτικής κορύφωσης, πολλαπλασιάζονταν στις σκάλες εισόδου του διόρωφου, ενημερώνοντας όλους τους ενοίκους, επακριβώς, για το τι εξελισσόταν πίσω από την κλειστή πόρτα του ισογείου.

Όταν συμμάζεψα το "ματάκια" που υπόβοσκε, σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μου, οι σκέψεις μου εξελίχθηκαν σε πεζά ερωτήματα. Ήξερε το νεαρό ζευγάρι ότι είχε ακροατές; Μήπως την "έβρισκαν" στη σκέψη ότι υπήρχαν εν δυνάμει ματάκηδες (στην περίπτωση μας, αυτάκηδες!); Η συντηρητική ανατροφή μου ανασύρθηκε και απαίτησε την σιωπηλή απόλαυση της ηδονής! Εμείς, δηλαδή, που πήραμε όρκο σιωπής τι θεωρούμαστε πλέον, πουριτανοί ή βιτσιόζοι; Ύστερα πάλι βρέθηκα να κοιτώ την ρομαντική πλευρά μου. Σε κάθε καινούρια σχέση (σίγουρα ήταν καινούρια γιατί αν είχε σχέση όταν πρωτοήρθε, θα το άκουγα), οι ορμόνες είναι ασυγκράτητες (λες και μόνο όσοι ξεκινούν μια σχέση κάνουν sex!). Και τελικά έφτασα στο δια ταύτα! Έπρεπε να την ενημερώσω; Και τι να της έλεγα δηλαδή "έτσι φωνάζεις πάντα ή ο τύπος είναι κελεπούρι;" Μήπως να ηχογραφήσω πάσης φύσεως βογκητά και ξεφωνητά και να τα αφήσω διακριτικά στην εξώπορτα. Τελικά θα τους έφερνα σε δύσκολη θέση; Μήπως με έφερναν αυτοί σε δύσκολη θέση; Με αφορούσε τελικά;

Συμπεράσματα: επειδή όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες και οι διαθέσεις εναλάσσονται από την ανάγκη για χαλαρότητα έως τον απόλυτο εκνευρισμό, το να ακούς ένα ζευγάρι, μέσα στο σπίτι σου να βογκάει, αυξομειώνοντας την ένταση, πιστέψτε με, δεν είναι το καλύτερο. Άρα με αφορά. Το να χτυπήσεις όμως την πόρτα ένος ξένου ανθρώπου, για να τον ενημερώσεις, ότι όταν βρίσκεται με τον ερωτικό του σύντροφο δεν είναι, πλέον, ιδιωτική στιγμή, όπως πιθανόν πιστεύει, αλλά δημόσια, πιστέψτε με, αυτό είναι χειρότερο! Γι αυτό και αποφεύγω να σκέφτομαι αυτή την εκδοχή. Κατελήξαμε, λοιπόν, σε γνώση δική μου και άγνοια δική της, να συζούμε οι δύο ενοικιάστριες και να μοιραζόμαστε προσωπικό χρόνο, όχι όμως και ποιοτικό.

Πάντως το γεγονός, απέδωσε διδακτικά και προστατευτικά. Διδακτικά γιατί μερικές φορές χρειάζεται να μάθουμε πως να διατηρούμε την προσωπική μας ζωή, αυστηρά προσωπική και κυρίως σε περιπτώσεις που τα οικοδομικά υλικά δεν το επιτρέπουν και προστατευτικά γιατί με προφύλαξε από την πιθανότητα να βρεθώ σε ανάλογη θέση ! Πρέπει να προνοηθεί κάποιου είδους εγγύηση για την ηχομόνωση των ενοικιαζόμενων κατοικιών ή τουλάχιστον να ενημερώνουν για την ποιότητα της! Διαφορετικά κινδυνεύουμε όλοι να γίνουμε βορά στα αδιάκριτα μάτια ή στην καλύτερη περίπτωση, αυτιά, των γειτόνων, των φίλων των γειτόνων (έχω φυσικά ενημερώσει άπαντες), των μικρών γειτονόπουλων που παίζουν έξω από το παραθύρι της, των ........................!

Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!

Είμαι με το Αστροπελέκι σε μια μικρή παραλία στην

Πελοπόννησο και δεν πιστεύουμε στην καλή μας τύχη!

Το Αστροπελέκι παραληρεί από ενθουσιασμό! Έχει ξεχάσει Ψαρού, Χιλιαδού, Μπαχάμες, Βερμούδες, whatever exotic, και αναφωνεί "what a beach!" (για τη παραλία), "what a bitch!" (για μένα που την έσερνα στην παραλία!). Τέλεια θάλασσα, ξαπλώστρες και ομπρέλες, με ευτελές αντίτιμο, καφεδάκι, μουσικούλα! Οι "λουόμενοι" όσοι ακριβώς έπρεπε να είναι ώστε να μην αισθάνεσαι ούτε ναυαγός ούτε σαρδέλα.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κάπου στο βάθος ένα γήπεδο του βόλεϊ (ένα φιλέ δηλαδή στα βότσαλα) όπου μερικά νεαρά παιδιά έκαναν practice (χωρίς να ενοχλούν)! Είναι τέτοια η χαλάρωση που μιλάμε, μόνο όταν είναι τελείως απαραίτητο. Κολυμπάμε (όχι κατ΄ ανάγκη), λιαζόμαστε, κοιμόμαστε και χαζεύουμε.

Κάποια στιγμή όταν συνερχόμαστε από την "νιρβάνα" αντιλαμβάνομαι πως στο γήπεδο του βόλεϊ, διεξάγεται αγώνας. Την προσοχή μου, όμως, τραβά ένας τεράστιος άντρας καθισμένος σε μία καρέκλα σκηνοθέτη να εκτελεί χρέη συντονιστή του event, προπονητή και διαιτητή. Κάπου κάπου σηκωνόταν και περιέφερε τον όγκο του προς το φιλέ δίνοντας οδηγίες ή κάνοντας παρατηρήσεις (υπέθετα γιατί δεν άκουγα). Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο επίμονα πάνω του. 'Ημουν σίγουρη ότι τον γνώριζα αλλά δεν με βοηθούσε η μνήμη μου (αρχές Αλτσχάϊμερ, να υποθέσω;).

Και ξαφνικά από το βάθος του εγκεφάλου μου, ακούγεται ο Χριστοδουλόπουλος, να τραγουδά: "Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!"

Αποσβολωμένη, με το βλέμμα του ροφού στο μάτι, κοιτώ με σιγουριά, πλέον ...τον έρωτα της νιότης μου ...στη μεταλλαγμένη έκδοση του.

Μα εγώ τον θυμόμουν ψιλό. Μάλλον το ύψος το πήρε σε πάχος. Δυσκίνητος με καμπύλη ευημερίας (πρώην κοιλιακοί, νυν κοιλάρα) και το περπάτημα της "χήνας" αποτελεί καρικατούρα του παλιού του εαυτού!! Τουλάχιστον είχε ακόμα τα μαλλιά του! αλλά δεν είχε πια λαιμό, μέση, ούτε καν μύες (ήταν επιμελώς καλυμμένοι με στρώματα λίπους).

Σκέφτηκα να του μιλήσω. Αλλά τι να πω;
- "Τι κάνεις"; Παχαίνει, είναι η προφανής απάντηση!
- "Άλλαξες!" Γιατί πάχυνε!
- "Σα να μην πέρασε μια μέρα"! Μα πέρασαν χρόνια!
Μήπως τον φέρω σε δύσκολη θέση;

Τελικά, μετά από εκτενή συζήτηση με το Αστροπελέκι, αποφάσισα να μείνω με αναμνήσεις, καλοκαίρια, καρδιοχτύπια, ραντεβού στα κρυφά, παραλίες, disco...!

Βρώμα, βρώμα! Πω, πω βρώμα!

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Αν έχεις ευαίσθητο στομάχι
μη διαβάσεις το κείμενο.

Πέμπτη

Η νηπιαγωγός της ιστορίας μας πρωί πρωί πηγαίνει να εργαστεί στο νηπιαγωγείο.
Έχει οργανώσει παιχνίδια, έχει προμηθευτεί παραμύθια, έχει φρεσκάρει στην μνήμη της όλα τα παιδικά σουξέ που γνωρίζει κ.ά. Βέβαια, η συνάδελφος της, την έχει ενημερώσει ότι το πρωί στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τα νήπια γιατί μπαινοβγαίνουν οι υπάλληλοι του Δήμου και τα τηλέφωνα κτυπούν συνέχεια όπως στα Υπουργεία. Εκείνη, όμως, είναι πολύ αισιόδοξη.

Τελικά η ημέρα εξελίχθηκε με αρκετές ...βιωματικές εμπειρίες για τα νήπια, τα οποία παρακολούθησαν, αρχικά, το σιδερά να επιδιορθώνει τις μπαλκονόπορτες, τα παγκάκια και να αφαιρεί σιδερένια παιχνίδια της παιδικής χαράς ως άκρως επικίνδυνα.
Κατόπιν παρατηρούσαν τους οικοδόμους του δήμου, οι οποίοι ήρθαν να εκτιμήσουν σε πόσο άθλια κατάσταση βρισκόταν η αποθήκη, να προτείνουν τρόπους αποκατάστασης της, φυσικά σε άλλη χρονική στιγμή και όλοι μαζί να αναρωτιούνται αν η ηπατίτιδα Α είναι χειρότερη από την Ηπατίτιδα Β.
Η δε νηπιαγωγός, όλο το πρωινό, βρισκόταν σε τηλεφωνική επικοινωνία με τους εκπροσώπους από την Επιτροπή Παιδείας του δήμου για να συντονίσει τις εργασίες που γίνονταν εκείνη την στιγμή στο σχολείο!

Δεν πειράζει, σκέφτηκε η αφελής,
"αύριο θα είναι μια καλύτερα ημέρα, δεν περιμένουμε, άλλωστε κανένα εργάτη!"

Παρασκευή.

Παρασκευή πρωί πρωί, η γνωστή νηπιαγωγός ήρθε, πάλι, χαρούμενη στο σχολείο, άνοιξε τα παράθυρα να αερίσει το χώρο και καλωσόριζε τα νήπια. Όσο περνούσε όμως η ώρα, παρατηρούσε μια μυρωδιά να πλανιέται στον αέρα!
Μύρισε τα παπούτσια των παιδιών ένα ένα (για ακαθαρσίες γάτας).
Τίποτα!
"Ανίχνευσε" τους ποπούς των παιδιών για τυχόν "ατυχήματα".
Τίποτα!
Άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι έχει ψοφήσει.
Έλεγξε το σχολείο!
Τίποτα.
Το συζήτησε με την συνάδελφο της και αποφάσισαν από κοινού ότι μύριζε "πτωμαΐνη". Κάτι ψόφιο υπήρχε στο νηπιαγωγείο και υπέθεσαν ότι το πτώμα κειτόταν κάτω από το φωτοτυπικό.
Κάτω από το φωτοτυπικό όμως βρισκόταν μόνο ένα τεράστιο πτώμα κατσαρίδας (από βασιλική οικογένεια, δηλ τεράστιο!).

Στο μεταξύ, παιδιά και νηπιαγωγοί, έχουν μαστουρώσει από την μπόχα και έχουν ανοίξει ότι ανοίγει για να μπει καθαρός αέρας.

Φτάνει η ώρα του δεκατιανού και τα παιδιά πάνε τουαλέτα. Ένα παιδί αφού κάνει την ανάγκη του τραβάει το καζανάκι.

Και τότε η ταλαίπωρη νηπιαγωγός το ακούει να φωνάζει:
" κυρία, το νερό ανεβαίνει!".
Πράγματι το νερό μέσα στην μία λεκάνη
αρχίζει να ανεβαίνει επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα.
Η νηπιαγωγός, θέλει να φωνάξει στα παιδιά
να βγουν έξω από την τουαλέτα
αλλά η φωνή δεν βγαίνει από το σοκ!
Όπως όταν βλέπει εφιάλτη!
Άλλωστε ήταν εφιάλτης,
που έβλεπε με ανοιχτά μάτια.

Το νερό σταμάτησε στο χείλος της λεκάνη, λίγο πριν ξεχειλίσει.

Τηλεφωνεί, η ταλαίπωρη στο δήμο να έρθουν αμέσως οι υδραυλικοί.

Παραδόξως ο υδραυλικός ήρθε σε δέκα λεπτά και εκεί αρχίζει ο πραγματικός εφιάλτης!΄

Ο υδραυλικός παίρνει την σφουγγαρίστρα, με την οποία η καθαρίστρια, σφουγγάριζε το σχολείο,
την χώνει στην λεκάνη της τουαλέτας και αρχίζει να την ξεβουλώνει.
Μέσα σε λίγα λεπτά, λεκάνη, πατάκια, πάτωμα, τοίχοι έχουν γεμίζει
με το περιεχόμενο της λεκάνης.

Στη συνέχεια, ο υδραυλικός,
με τα λερωμένα παπούτσια του, αφού έκανε μία βόλτα μέσα στο σχολείο,
εξήγησε στις κοπέλες ότι η τουαλέτα δεν ξεβουλώνει
και πρέπει να καλέσουν αποφρακτική
να κάνει συντήρηση στους σωλήνες.

Στο μεταξύ τα παιδιά στριμώχνονται στην μικρότερη τουαλέτα του διπλανού τμήματος.
Αλλά νερό, τα δύσμοιρα, ήπιαν πριν φύγουν γιατί δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τις τσάντες τους και
να πάρουν τα ποτηράκια τους, γιατί αυτές βρίσκονταν κοντά στο βρωμερό μπάνιο!

Φυσικά τα νήπια πέρασαν στην τάξη τους,
ένα τέταρτο πριν αποχωρήσουν από το σχολείο.
Η νηπιαγωγός διάβασε πολύ γρήγορα ένα παραμύθι
για να φύγουν με καλές αναμνήσεις
και να μην θυμούνται την "περίεργη" μέρα που πέρασαν.
Έτσι τελείωσε η πρώτη εβδομάδα του νέου σχολικού έτους.

Πάμε σχολείο!

Τα καλά νέα είναι ότι πρόκειται για σοφίτα με
ξεχωριστή είσοδο,
μεγάλος χώρος,
φυσικός φωτισμός,
με μεγάλη βεράντα.

Τα κακά νέα είναι πως :
Για να πας στη σοφίτα ανεβαίνεις μια σιδερένια σκάλα. 12 σκαλοπάτια, ένα πλατύσκαλο και άλλα 12 σκαλοπάτια.
Η βεράντα έχει τσιμέντο, πολύ ψιλά σιδερένια κάγκελα και είναι εκτεθειμένη σε ήλιο και αέρα γιατί δεν υπάρχει τέντα ή σκέπαστρο.
Μία σιδερένια πόρτα που, με δυσκολία ανοίγει και κλείνει, σε οδηγεί στο εσωτερικό της σοφίτας. Πρόκειται για ένα μεγάλος μακρόστενο χώρο, ο οποίος χωρίζεται νοητά από ένα μικρό wc.
Η σοφίτα έχει "τριγωνικό" σχήμα. Κυριολεκτώ! στη δεξιά πλευρά της η οροφή και το πάτωμα σχηματίζουν γωνία, γεγονός που δυσκολεύει αφάνταστα την πρόσβαση σε ενήλικα.
Παράθυρα βρίσκονται μόνο στην αριστερή πλευρά.
Ο χώρος τους κρύους μήνες θερμαίνεται με δύο καλοριφέρ ενώ τους ζεστούς μήνες ο ήλιος τη μετατρέπει σε χαμάμ!

Η παραπάνω περιγραφή αφορά ένα δημόσιο νηπιαγωγείο των νοτίων προαστίων.
Σε αυτό τον χώρο θα φοιτήσουν από την επόμενη Δευτέρα 25 παιδιά 4 και 5 ετών, επί 8 ώρες κάθε μέρα (ολοήμερο σχολείο).

Συμπέρασμα: Να το συστήσω στον γείτονα να στείλει τα παιδιά του;

Magica de Spell

Όταν βρίσκεσαι στην Αθήνα μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε διακοπές μεγάλης διάρκειας (how lucky I am!), έχεις τελειώσει την γενική καθαριότητα του σπιτιού (δούλα και κυρά!), έχεις πάει ήδη διακοπές και σκοπεύεις να ξαναφύγεις σύντομα (πάμε πάλι!, how lucky I am!), αποφεύγεις την θάλασσα της Αττικής (και υποχόνδρια) εφόσον την επόμενη εβδομάδα θα είσαι στις εξωτικές παραλίες της Πελοποννήσου (lucky, lucky,lucky!), βλέπεις επιλεκτικά, μόνο, Prozect Runway στην tv (και fashion victim), σε πόσα καφέ, μπαρ, εστιατόρια, μουσεία, σινεμά, πολυκαταστήματα να πας; έχεις πάντα, πολύ ελεύθερο χρόνο, στη διάθεση σου.

Σκέφτηκα λοιπόν να αλλάξω την ταπετσαρία του blog. Όχι απλώς να αλλάξω τα χρώματα αλλά ήθελα ένα ολοκαίνουριο πρότυπο όπως αυτά που βλέπω συχνά σε άλλα blog και αναρωτιόμουν "μα πως στο καλό τα βρίσκουν;"

Ξεκίνησα λοιπόν με καλή διάθεση να αναζητώ πρότυπα. Θες η ζέστη, θες η άνεση χρόνου, θες τα εκατοντάδες templates που κυκλοφορούν, πορώθηκα, κόλλησα και δεν ξεκόλλαγα. Ήμουν συνέχεια στο Internet και έψαχνα. Είναι τόσα πολλά και ωραία που κάποια στιγμή κατάλαβα ότι χρειάζεται οργάνωση. Πήρα μπλοκ και μολύβι, σημείωνα ονόματα και σελίδες, γέμισα και τα "Αγαπημένα". Οργάνωση όχι αστεία.

Έχοντας σημειώσει ήδη 2 σελίδες στο μπλοκάκι μου, κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ ότι πολλές από τις επιλογές μου είχαν πολλά κουμπάκια.... τα οποία δεν χρειαζόμουν, κυρίως γιατί δεν καταλάβαινα την λειτουργία τους. Μετά διαπίστωσα ότι ακόμα περισσότερα templates με extra "κουμπάκια" απευθύνονταν σε "επαγγελματίες"του χώρου .
Είχαν περάσει ήδη 4 ημέρες και εγώ έψαχνα, σημείωνα και δεν αποφάσιζα. Όταν δεν έψαχνα νέα πρότυπα έμπαινα στο YouTube να μάθω πως θα εγκαταστήσω το πρότυπο όταν θα το έβρισκα, πως θα άλλαζα την επικεφαλίδα εάν το επιθυμούσα και άλλα επιμορφωτικά.

Τελικά κατάλαβα (πάλι καλά) πως για να μην χρονίσουμε καλό θα ήταν να έψαχνα το πρότυπο εκείνο που ήταν περισσότερο συμβατό με την αρχική ιδέα του blog, δηλαδή, η Magica de Spell από τα Mickey Mouse. Η επιλογή ήταν πολύ εύκολη, η εξής μία: Halloween Theme.
Εξοργιστικά απλό!

Στη συνέχεια χρειάστηκα άλλες δύο ημέρες για να το εγκαταστήσω. Αρχικά έπρεπε να συνέλθω από το σοκ όταν διαπίστωσα ότι το navigation bar και κυρίως τα links είχαν εξαφανιστεί και αρκετά άλλα χρειάζονταν επεξεργασία. Για όποιον με γνωρίζει ξέρει επίσης ότι υπερέβαλλα εαυτόν για να τολμήσω να πειράξω τους κωδικούς στο παράθυρο που εμφανίζεται όταν πατήσεις επεξεργασίας HTML.

Με περηφάνια λοιπόν παρουσιάζω στους 5 αναγνώστες μου και όσους θα γίνουν (ελπίζω αυτοβούλως και χωρίς να χρησιμοποιήσω ξόρκια) το ανανεωμένο μου blog!

Best of !

\

Και του χρόνου!!

Κι ενώ οι συνήθεις ύποπτοι γείτονες έχουν λίγο ηρεμήσει δηλ δεν χτυπάνε με ότι οικοδομικό εργαλείο υπάρχει προκειμένου να χτίσουν το καινούριο τους σπίτι αλλά έχουν, ΜΟΝΟ, ξαμολήσει στους δρόμους τα 6; παιδιά τους, ήρθε η ώρα του παππού γείτονα να μεγαλουργήσει και να επιδείξει τις ικανότητες του στην ...σιδηρουργία.

Και φυσικά φαίνεται ο καλός γείτονας που δεν θέλει να ενοχλεί και ενδιαφέρεται να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονες.

Διάλεξε για τις εργασίες τις ημέρες που έχουν φύγει όλοι από την γειτονιά και όταν λέω όλοι δεν υπερβάλλω. Δεν είχε υπολογίσει όμως εμένα.

\
Πιο συγκεκριμένα της Παναγίας 15 Αυγούστου ακούω ένα δυνατό, συνεχόμενο και φοβερά ενοχλητικό θόρυβο που διέφερε αισθητά από τον μισητό ήχο του κομπρεσέρ και του σφυριού που κοπανάει τούβλα και μπετόν.

Βγαίνω στην βεράντα και βλέπω τον παππού γείτονα ανεβασμένο σε μία παμπάλαια ξύλινη σκάλα την οποία είχε στηρίξει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου της πολυκατοικίας του, να πριονίζει την γωνία του κάγκελου της βεράντας. Συμπεραίνω αυτόματα, ότι ο παππούς γείτονας είναι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος και επειδή απουσίαζαν οι ενοικιαστές του ανάλαβε να επιδιορθώσει το χαλασμένο κάγκελο. Η επιδιόρθωση διήρκεσε 2 πρωινά, του Σαββάτου (15γουστος) και την επομένη Κυριακή. Τα ηχητικά εφέ ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.

Είμαι δε, σίγουρη πως στην γειτονιά, περιμένουν να επιστρέψω για να μου απονείμουν επισήμως τον τίτλο της παράξενης και γκρινιάρας.

Ο παππούς γείτονας αφού έκοψε μία ολόκληρη γωνία από το κάγκελο την επιδιόρθωσε και ανεβαίνοντας στην σκάλα αντίκα την ξανακόλησε. Πρέπει να ομολογήσω πάντως πως το αποτέλεσμα των εργασιών του είναι άψογο.

Συμπέρασμα: Πρέπει να ξεχρεώνω κάρμα από προηγούμενες ζωές... Δεν εξηγείται διαφορετικά!

Προς το παρόν δεν έχω γείτονες!

Αδεια η πόλη ;

Εχθές το βράδυ ήμουν σίγουρη ότι έπαιζα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας και συγκεκριμένα σε μια από εκείνες τις παραγωγές όπου ένας ιός έχει εξολοθρεύσει όλους τους κατοίκους αλλά τα κτίρια είναι ανέπαφα, πτώματα δεν υπάρχουν και κυκλοφορούν μόνο οι πρωταγωνιστές. Μόνο ο Γουίλ Σμιθ έλειπε από το σκηνικό. Εχθές το βράδυ οι πρωταγωνιστές ήμασταν εμείς και ο "θανατηφόρος" ιός που έκανε ακατοίκητη την πόλη, μας υποχρέωσε να πάμε να βρούμε και άλλους επιζήσαντες. Τελικά μετά από περιπλάνηση τους εντοπίσαμε κάπου στο Γκάζι.
Στριμωγμένα, μάχη για ένα σκαμπό, να φυσά το αεράκι τον καπνό πάνω σου, αδιάφορη μουσική... και όμως ήταν μια χαρά!

Είναι πλέον γεγονός! Κάτι δεν πάει καλά με εμένα!

Το προηγούμενο βράδυ ήταν επίσης παράδοξο. Αφού στολίστηκα και έγινα υπερπαραγωγή συνάντησα μία επίσης στολισμένη φίλη και ξεκινήσαμε για ...Κολωνάκι. Στην Σκουφά κυκλοφορούσε μόνο το VW μου και οδηγούσα τόσο αργά ώστε να κοιτάμε και τις βιτρίνες. Μόνο τα φανάρια σταματούσαν την πορεία μας. Για περαστικούς δεν το συζητάμε, τα έντομα ήταν σαφώς περισσότερα. Με την εμφάνιση υπερπαραγωγή καθίσαμε στο μοναδικό μπαρ του Κολωνακίου για ξεμήνηδες στην Αθήνα.

Τρίτο βράδυ δεν θα υπάρξει στην Αθήνα. Στο εξής θα δίνω το παρόν από τας εξοχάς.

Κάθε καλοκαίρι, ένα κλασσικό θέμα συζήτησης είναι αν ο κόσμος έφυγε για διακοπές, πόσο άδεια είναι η πόλη! Η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις ποικίλουν ανάλογα με την ώρα που ξυπνάει κάποιος, τις ώρες που κυκλοφορεί, το μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιεί, τον προορισμό του κλπ .
Γεγονός πάντως είναι ότι κάθε μέρα ο κόσμος μειώνεται αισθητά.

Εφέτος επέμενα πως αν και έχει φύγει πολύς κόσμος, η αίσθηση μου, είναι ότι η πόλη δεν άδειασε και πως αρκετά πράγματα δεν άλλαξαν προς το καλύτερο αλλά έδειχναν και κάπως παράξενα.
Αν και στα στενά της γειτονιάς μου επικρατεί μία παράξενη, απολαυστική ησυχία (την οποία διακόπτουν οι γνωστοί - άγνωστοι: γείτονες), όταν βρεθείς σε κεντρικό δρόμο νομίζεις ότι όσοι απέμειναν βγήκαν στους δρόμους με τα αυτοκίνητα τους.
Όταν πας στο super market περιμένεις τον ίδιο χρόνο όσο και πριν γιατί τα ταμεία είναι λιγότερα.
Αν χρησιμοποιείς το μετρό είσαι το ίδιο στριμωγμένος γιατί τα δρομολόγια δεν είναι τόσο συχνά.
Αν πας για καφέ μετά τις 8 καλύτερα να έχεις κλείσει τραπέζι γιατί νεολαία και αλλοδαποί δεν έφυγαν λόγω έλλειψης χρημάτων.
Αν θέλεις να νοικιάσεις dvd, πρέπει να γυρίσεις όλα τα video club που έχεις εγγραφή γιατί οι τελευταίες ταινίες είναι νοικιασμένες και κάθε φορά σκέφτεσαι πως πήγαν διακοπές και ξέχασαν να τις επιστρέψουν.
Αν πας για ψώνια σε καταστήματα με είδη σπιτιού νομίζεις ότι στην πόλη κατοικούν αποκλειστικά όσοι παντρεύονται και οι καλεσμένοι τους.
Αν πας σε μαγαζιά με ρούχα νομίζεις ότι την πόλη κατοικούν τσάντες με ψώνια και όχι άνθρωποι.
Αν πας στο φαρμακείο νομίζεις ότι πρόκειται για εφημερεύον εφόσον τα περισσότερα έχουν κλείσει λόγω διακοπών και όσα λειτουργούν, υπερλειτουργούν.
Αν παραγγείλεις delivery σε ενημερώνουν ότι η καθυστέρηση θα είναι το λιγότερο 50 λεπτά και προτείνουν να πας ...ο ίδιος να παραλάβεις την παραγγελία!

Συμπέρασμα: μήπως να φεύγω και εγώ ;

ΝΑΞΟΣ

Μύκονος

Είχα δέκα χρόνια να πάω στην Μύκονο και δεν είχα πρόθεση να το κάνω σύντομα. Η παρέα μου όμως επέμενε. Δεν μου έβαλαν, βέβαια και το μαχαίρι στο λαιμό!
-Πάμε Μύκονο;
--Ξεχάστε το!
-Μα γιατί;
--Πολυκοσμία!
-Μα είναι αρχές Ιουλίου!
--Είναι πανάκριβα!
-Αν βρούμε κάτι οικονομικό; Θα τα αναλάβουμε όλα εμείς....
--Χμμ! (ξέρουν τα κουμπιά μου!).
Τελικά συμφωνήσαμε για τρεις ημέρες!

Όπως υπέθετα, η Μύκονος είναι παντού χτισμένη! Και ποιο νησί δεν είναι; Η διαφορά με τα υπόλοιπα νησιά (που εγώ έχω επισκεφτεί και κυρίως την Σαντορίνη) είναι πως όλα, μα όλα τα οικήματα, είναι κτισμένα σύμφωνα με την κυκλαδίτικη παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Αν και πέρασα εξίσου καλά και στους υπόλοιπους προορισμούς, η Μύκονος έχει μια ξεχωριστή επίδραση στους επισκέπτες της. Ακόμα και όταν επιστρέφεις από τις διακοπές, αναφέρεσαι κυρίως στις ημέρες που ήσουν εκεί.

Πράγμα, μάλλον, φυσικό αν σκεφτείς, πως με το που πατήσαμε το πόδι μας στο λιμάνι, γνωρίσαμε δύο άντρες. Την Τζέλα και την Πάολα. Η Τζέλα φορούσε περούκα, αξίας 3.000 ευρώ, από φυσικό μαλλί, κατευθείαν από την Ινδία. Φυσικά, δεν έκανε μπάνιο στη θάλασσα, για να μην τη βρέξει. Με τις δύο συμπαθέστατες τραβεστί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο και αποδείχτηκαν καλή παρέα.

Είχε πράγματι αρκετό κόσμο, τον οποίο, όμως συναντούσες κυρίως το βράδυ. Συγκεκριμένα η Μύκονος θύμιζε μάθημα διαπολιτισμικής αγωγής.
Βραζιλιάνοι που χόρευαν τέλεια, Αυστραλοί που έκαναν το "καθιερωμένο μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό" πριν πάνε στο κολλέγιο και οι οποίοι "υιοθέτησαν" μία κοπέλα από την Βενεζουέλα που αποφάσισε να κάνει το γύρο της Ευρώπης, χωρίς να γνωρίζει καμία άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική της, Ισραηλινές που χόρευαν καλύτερα και από την Σακίρα , Γερμανοί που έκαναν χωριστά διακοπές με τις συζύγους τους (υποθέστε ότι θέλετε), Αμερικάνοι, Ιταλοί (στην πλειοψηφία τους κοντοί! Οι ψιλοί είχαν πάει σε άλλο νησί, να υποθέσω;). Όλοι οι λαοί του κόσμου. Και Έλληνες φυσικά!

Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ήταν...
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ!
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ;
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι... Στρέιτ; (please!)
Το Pierro's σε μεγάλες δόξες!

Αποφύγαμε επιμελώς τις κοσμοπολίτικες παραλίες και κάναμε μπάνιο σε Ελιά, Αγράρι και Καλό Λιβάδι. Φυσικά ο κώλος μας, δεν καταδεχόταν να ξαπλώσει σε στρώμα που δεν είχε πάχος τουλάχιστον 4 δάχτυλα. Η οργάνωση στις παραλίες κορυφαία! Στο Καλό Λιβάδι εφόσον ήθελες να παραγγείλεις, καλούσες, πατώντας ένα κουμπί που βρισκόταν στην κολόνα της ομπρέλας. Το νερό για να παραμείνει κρύο, στο σερβίριζαν σε σαμπανιέρα με παγάκια, τα οποία, φυσικά τα ανανέωναν συχνά.

Τελικά δεν ήταν και τόσο ακριβή. Να οφείλεται στην εποχή, να οφείλεται στις επιλογές μας;

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αλόη

Όταν συμβαίνει μια φορά λες έτυχε!
Όταν συμβαίνει δεύτερη ανησυχείς!
Την τρίτη, καίγεσαι κυριολεκτικά ;

Σηκώθηκα πρωί πρωί (με ξυπνητήρι όχι από τους γείτονες) για να πάω το αυτοκίνητο για service. Και όπως κάθε πρωί έφτιαξα ελληνικό καφέ και κατόπιν ταχτοποίησα το γκαζάκι στην θέση του (τι νοικοκυρά!). Αυτή τη φορά όμως αγνόησα τελείως το μπρίκι με τον ζεματιστό καφέ που σερβιρίστηκε στα δάχτυλα του ποδιού μου.

Πήγα τρέχοντας στο μπάνιο να ρίξω κρύο νερό, (έτσι με είχε διδάξει η αδελφή μου, έχουμε παράδοση στην οικογένεια να καιγόμαστε)! Ήξερα από εμπειρία ότι όταν θα απομάκρυνα το πόδι μου από το νερό, ο πόνος θα ήταν ανυπόφορος! Αλλά πόση ώρα να έχεις το ένα πόδι μέσα στην μπανιέρα;

Και επειδή την τελευταία φορά που κάηκα (αντί να σουρώσω τα μακαρόνια στο νεροχύτη, προτίμησα το πάτωμα ρίχνοντας το καυτό νερό μαζί με τα μακαρόνια στο πόδι και το χέρι μου), η Ινδιάννα και η μητέρα της εκτελώντας χρέη νοσηλευτή, με θεράπευσαν τελείως με αλόη. Ένα φύλλο αλόης από την γλάστρα της βεράντας κομμένο στη μέση, είναι αρκετό για να θεραπεύσει τα εγκαύματα ακόμα και αν έχει περάσει αρκετός χρόνος από την στιγμή που έγιναν. Βασικά όλη την δουλειά την κάνει η παχύρευστη ουσία που βρίσκεται στο εσωτερικό του φύλου. Ένα τέτοιο φυτό βρισκόταν και στην δική μου βεράντα αν και αγνοούσα τις ιδιότητες του.

Γνωρίζοντας την δεύτερη επιλογή μου, έβγαλα το πόδι από την μπανιέρα και έτρεξα στην βεράντα να κόβω μετά μανίας ένα φύλλο αλόης. Τότε ανακάλυψα ότι υπάρχουν ποικιλίες του φυτού. Η δική μου αλόη δεν είχε ακριβώς την ίδια παχύρευστη ουσία στο εσωτερικό της, αλλά την δουλειά της την έκανε. Έκοψα όπως είχα διδαχτεί, το φύλο στη μέση, το τοποθέτησα στα ερεθισμένα σημεία και τα τύλιξα με επίδεσμο.

Στο τέλος της ημέρας κατέληξα με δύο μικροσκοπικές φουσκάλες και ελαφρύ κοκκίνισμα. Μικρό το κακό για το μέγεθος του εγκαύματος.

Συμπέρασμα: αγοράστε μια γλάστρα με αλόη και φροντίστε την!
Αχρείαστη να είναι! Ποτέ δεν ξέρετε ποιος θα την χρειαστεί!

Γείτονες

Πως να γίνεις υστερικός!
Όχι ότι δεν υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι αλλά εγώ έχω σίγουρη εγγύηση.
Να γίνεις γείτονας μου!
Πριν από δύο χρόνια μετακόμισα σε καινούριο σπίτι. Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί αυτό το σπίτι ήταν και είναι κελεπούρι. Έχει όλο το πακέτο που έψαχνα συν πολλά έξτρα και το ενοίκιο δεν είναι ακριβό.
Εκεί τελειώνει η καλή μου τύχη και αρχίζει η κακή! Γιατί κάθε παράδεισος, έχει και το φίδι του και το δικό μου φίδι, είναι οι γείτονες!
Η περιοχή που κατοικώ είναι ιδιαίτερα ήσυχη, εκτός από την ...γειτονιά μου και συγκεκριμένα το κέντρο φασαρίας, είναι οι ένοικοι- ιδιοκτήτες της διπλανής κατοικίας (μεσοτοιχία).
Οι αγαπητοί, λοιπόν, γείτονες δεν έχουν ένα, δεν έχουν δύο αλλά έχουν έξι παιδιά, ηλικίας από 2 έως 13 ετών, κατά προσέγγιση. Σύμφωνα με τις συνήθειες τους, ο καλύτερος τρόπος διαπαιδαγώγησης είναι να περιορίζουν στο ελάχιστο το χρόνο παραμονής των παιδιών τους στο σπίτι. Φωνές, τσιρίδες, κλάματα, ουρλιαχτά, απειλές είναι μέρος της καθημερινότητας. Δηλαδή το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ και το προχωρημένο βράδυ. Φυσικά το σημείο γίνεται πόλος έλξης και των υπόλοιπων παιδιών της γειτονιάς.
"Δεν βαριέσαι είναι καλοκαίρι" σκέφτηκα στην αρχή. " Το χειμώνα θα ηρεμήσουν".
Αυτά όμως αποδείχθηκαν παιδιά παντός καιρού. Δεν πτοούνται ούτε από ζέστη, ούτε από κρύο, αέρα, υγρασία. Μόνο σε περίπτωση βροχής δεν τα ακούς. Και όπως ήδη ξέρουμε διάγουμε περιόδους ...ανομβρίας.
Οι ώρες κοινής ησυχίας είναι άγνωστες λέξεις σε αυτή την οικογένεια. Από το μεσημέρι η γειτονιά μετατρέπεται σε παιδική χαρά. Έχω παρατηρήσει ότι αυτό ξεκινά, πριν αρχίσει η Τατιάνα. Ξεφορτώνονται τα παιδιά γιατί "Αξίζει να δουν" τηλεόραση!
Και σαν να μην έφταναν αυτά, δύο χειμώνες τώρα, από την στιγμή που αρχίζουν τα σχολεία, ξεκινούν αυτόματα και αθλητικές δραστηριότητες μεταξύ 7.30 και 8.30. Βλέπετε έξι παιδιά δεν ετοιμάζονται ταυτόχρονα. Όσα είναι ήδη έτοιμα επιδίδονται σε αγώνες μπάσκετ ...κάτω από το παράθυρο μου, μέχρι να ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα. Οι καιρικές συνθήκες, σπάνια, αλλάζουν τις συνήθειες τους.
Και εκεί που σκέφτεσαι "τι χειρότερο μπορεί να μου τύχει", το σύμπαν σε ακούει και ανταποκρίνεται.
Οι καλοί γείτονες επειδή αυξάνονται με τρομακτικό ρυθμό αποφάσισαν να επεκτείνουν το σπίτι τους. Που σημαίνει οικοδομή. Που σημαίνει σφυριά, κομπρεσέρ, τρυπάνια, γκρεμίσματα... και άλλα ανήσυχες δραστηριότητες.
Αυτή τη φορά τήρησαν τις ώρες κοινής ησυχίας.
Γιατί γκρινιάζω;
Ξεκινούν στις 7.30 και σταματούν στις 15.00.
Από τις 17.00 το απόγευμα συνεχίζουν ακάθεκτοι μέχρι το βράδυ.
15.00 - 17.00 αναλαμβάνουν τα παιδιά. Μην πάθουμε και σύνδρομο στέρησης.

Αγόρασα ήδη το δεύτερο ζευγάρι ωτασπίδες. Μέγεθος medium (ναι, υπάρχουν και μεγέθη στις ωτασπίδες). Για την φασαρία των παιδιών χρησιμοποιούσα το small. Για την οικοδομή χρειαζόμουν κάτι ενισχυμένο. Μουσική ακούω στη διαπασών. Κάνω σκέψεις μετακόμισης. Αναφωνώ συχνά : "...ύστερα σου λέει ότι φταίει ο φονιάς". Τρέφω τα πιο ευγενικά αισθήματα για τον Ηρώδη!
Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, παθαίνω τακτικά υστερία , το μάτι αρχίζει να γυαλίζει. Ούτε ο Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη.
Το επόμενο post, αν το επιτρέψουν οι γιατροί, θα είναι, μάλλον, από το Ψυχιατρείο.

ΜΕΝΤΙΟΥΜ ABUDΟUL ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

Στον ηλεκτρικό σταθμό της Καλλιθέας ένας Αφρικανός (αν κρίνω από το χρώμα δέρματος) μοίραζε τα παρακάτω διαφημιστικά:

ΜΕΝΤΙΟΥΜ ABUDΟUL ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ
Πνευματιστής!
Πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας ανεξάρτητα από το ποια είναι τα
προβληματά σας. Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε τα δυσκολότερα
από αυτά στο μικρότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλον
ακόμα και αν έχετε απογοητευθεί από άλλους πνευματιστές.
Μπορώ να κάνω τους ερωτευμένους καλύτερα από πριν.
Μπορώ να κάνω άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευθούν.
Επίσης δίνω πανίσχυρο φυλακτό για προστασία.
Λύνω σημαντικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου.
Επιτυχίες Επαγγελματικές συμβουλές και πολλά άλλα.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ 7 ΗΜΕΡΕΣ

PROFF ABUDOUL SOUARE INTERNATIONAL AFRICAN
SPIRITUAL HEALER AND ADVISOR
Over 20 years experience no matter what your problems are
I can help you solve the most difficult once in the fastest way than
any one does even when you have been disappointed by other
spiritualists. I can bring loved once more than they are before.
I can bring unknown one in love. I also give powerful talisman
for protection. Impotency sexual court case exams carrier.
Successful business depression and many other things.

ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Η προσέγγιση στους φωτεινούς σηματοδότες, θέλει μέθοδο, συντονισμό κινήσεων και αυτοσυγκέντρωση. Η χαλαρότητα δεν είναι καλός σύμβουλος σε καμία, πλέον, διασταύρωση με φωτεινούς σηματοδότες και για καλή ψυχική υγεία, κρίνονται απαραίτητη η χρήση αιθέριων ελαιών, evian, ίσως και Prozac για τα νεύρα!

Για του λόγου το αληθές, μία φορά την ημέρα απαραιτήτως παθαίνω παράκρουση στα φανάρια Αργυρουπόλεως και Κύπρου. Το σκηνικό πάντα το ίδιο. Σταματώ σε αρκετή απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο ώστε να εντοπίσω τη θέση καθενός, από τους τρεις μελαμψούς "εθελοντές", στην υπηρεσία καθαριότητας παραθύρων, που μονοπωλούν το φανάρι. Εγώ κουνώ επιδεικτικά το δάκτυλο σε όποιον με πλησιάσει, δηλώνοντας την άρνηση μου στην επιμονή τους να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου και εκείνοι με αγνοούν εξίσου επιδεικτικά. Εγώ κορνάρω, αυτοί με βρίζουν χαμηλόφωνα (συνήθως με προσφωνούν "μαλάκα" με έμφαση στο "λ" ή "γαμήσου", σκέτο, χωρίς "άει") και προχωρούν στο επόμενο αυτοκίνητο. Το επεισόδιο επαναλαμβάνεται με ελάχιστες αποκλίσεις κάθε επόμενη φορά.

Δεν ήταν, όμως, πάντα τρεις. Στην αρχή ήταν ένας και μοναχικός. Μετά βρήκε παρέα και έγιναν δύο. Και μία μέρα που ακόμα την θυμάμαι (σαν ημέρα κρίσης από την Αποκάλυψη του Ιωάννη) εμφανίστηκε και τρίτος! Οι "ενήλικοι των φαναριών" έχουν γίνει, για μένα τουλάχιστον, μία τραυματική καθημερινότητα, που έχει καταλήξει σε σχέση μίσους και όχι πάθους. Υποψιάζομαι, δε, ότι η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο και στην εν λόγω επιχειρηματική δραστηριότητα. Έχουν αυξηθεί αριθμητικά οι "εργαζόμενοι", είναι περισσότερο επίμονοι, προκλητικοί, βρίζουν όταν κορνάρεις και κορνάρεις γιατί επιμένουν, εργάζονται περισσότερες ώρες, πλέον και το βράδυ (άλλη βάρδια).

Και επειδή όλο αυτό, το περνάω σχεδόν πάντα, μόνη μου όταν το μοιράζομαι με έτερους πάσχοντες ή μη οδηγούς, συναντώ πάντα δύο κατηγορίες ανθρώπων: από τη μια είναι αυτοί που εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους, χωρίς να ενδιαφέρονται να προφυλάξουν την εικόνα τους (ας τους πουν και ρατσιστές...). Αυτοί αρέσκονται να "επιδεικνύουν" την ικανότητα τους να εισακούγονται από τους επίμονους "επαγγελματίες" ώστε να αποφεύγουν, εφόσον το επιθυμούν, κάθε εθελοντική υπηρεσία έναντι οικειοθελούς χρηματικού αντίτιμου. Είναι εκείνοι οι οποίοι είναι πάντα ενήμεροι (άγνωστο πως) για το τζίρο της επιχείρησης στο τέλος της ημέρας, τα μεροκάματα, την μαφία των φαναριών, το ενοίκιο κάθε φωτεινή σηματοδότη, το φραντσάιζικ κλπ

Oι υπόλοιποι, είναι οι ανώτεροι Έλληνες, εκείνοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν υποτιμητικά, όποιον δεν συμμερίζεται τα φιλάνθρωπα συναισθήματα τους και όποιον δεν έχει κατανόηση, συμπάθεια, οίκτο, στους "ατυχείς της ζωής", πάντα βέβαια, από θέση ασφαλείας, (εκείνοι μέσα στο αυτοκίνητο οι "άλλοι" απ’ έξω) και από θέση ισχύος ("οι άλλοι" ζητιανεύοντας να προσπαθούν να σε πείσουν για λίγα λεπτά του ευρώ και εκείνοι να τους συμμερίζονται αναλόγως των διαθέσεων τους). Έλληνες που προσποιούνται σχέσεις ισότητας με όρους ανισότητας.

Το δικό μου, όμως, το πρόβλημα μου δεν είναι η καταγωγή των μελαμψών εργαζόμενων, ούτε η δικαιολογημένη ή όχι επιμονή τους να μου καθαρίσουν το τζάμι! Το πρόβλημα μου είναι ότι το αυτοκίνητο έχει αισθητήρες και κάθε φορά που ο "καθαριστής παραθύρων" (ημεδαπός ή αλλοδαπός), βρέχει με το ειδικό εργαλείο το παρμπρίζ προκειμένου να το καθαρίσει, θέτει εν αγνοία του, το αυτόματο σύστημα λειτουργίας των υαλοκαθαριστήρων. Ακόμα και ο Brat Pitt να εμφανιζόταν στη θέση τους, επιμένοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του, με τους κοιλιακούς (...από την Τροία!) σε κοινή θέα, πάλι θα αγανακτούσα και θα απαιτούσα από την Αντζελίνα να τον συμμαζέψει (με μια μικρή εξαίρεση την πρώτη φορά, άντε και την δεύτερη)!

Όπως καταλαβαίνετε, έλλειψη επιλογών, προσπαθώ να αντιγράψω τις μεθόδους, το ύφος και την αποφασιστικότητα των αποενοχοποιημένων οδηγών ώστε να μην γίνομαι μια "γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης", όταν πλησιάζω φωτεινούς σηματοδότες και την ίδια στιγμή να κατευνάσω μέσα μου τις ενοχές των ευαισθητοποιημένων οδηγών. Αν καταφέρω να βρω την μαγική ισορροπία θα επανέλθω...

ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ Νο1

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ελλήνων, πιστεύω ότι η δημόσια υγεία είναι καλύτερη από την ιδιωτική. Πιθανόν γιατί μέλος της οικογένειας ξόδεψε, όχι μία αλλά δύο φορές, ένα αξιοσέβαστο ποσό, σε μεγάλο ιδιωτικό ίδρυμα υγείας, χωρίς να υπάρχει λόγος, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, για να καταλήξει σε νοσοκομείο του εξωτερικού και να πληροφορηθεί, ότι ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, ήταν υπεραρκετό για την περίπτωση του. Αυτό σε συνδυασμό με την δωρεάν δημόσια υγεία (την οποία πληρώνουμε μεν, αλλά αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε, δε), ήταν αρκετό για να πειστώ πως για την πολύτιμη σωματική μου ακεραιότητα, επαφίεμαι στα χέρια, μόνο, των εργαζόμενων, σε δημόσια νοσοκομεία, γιατρών και νοσοκόμων, με εξαίρεση τους οδοντίατρους (δεν νομίζω, οι του δημοσίου, ότι θα ανέχονταν τα τερτίπια μου για ένα απλό σφράγισμα), τους γυναικολόγους (θέλω γυναίκα γιατρό), τους μικροβιολόγους (για να ολοκληρώνονται οι εξετάσεις σε σύντομο και όχι σε αόριστο χρόνο) και τους δερματολόγους - αισθητικούς (για ευνόητους λόγους).


Νομίζω ότι αν ζούσα στην Αμερική και κατέγραφα όλα τα τραγελαφικά που μου έχουν συμβεί, όλα αυτά τα χρόνια που επιμένω να εμπιστεύομαι την δημόσια υγεία, αν όχι το Grey’s Anatomy, σίγουρα η παρωδία της "Εντατικής" θα βρισκόταν στον 20ο κύκλο. Αντί γι αυτό, εξακολουθώ να πρωταγωνιστώ, στην live εκδοχή, της όχι ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς, "Οδύσσεια μίας ασθενούς". Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις ατελείωτες ώρες σε αίθουσες αναμονής, να κάνω δημόσιες σχέσεις με εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας, μαθαίνοντας από βελονάκι μέχρι συνταγές μαγειρικής, τις απίθανες ιστορίες (από ψεύτικούς πόνους, δήθεν άδειες εργασίας, με επικρατέστερο όλων "να δείξω θέλω μόνο , τις εξετάσεις στο γιατρό") που σκαρώνουν οι ασθενείς για να παρακάμψουν το επόμενο ραντεβού και να προηγηθεί το δικό τους, τους γιατρούς οι οποίοι έχουν και αυτοκαθοριστεί και ετεροκαθοριστεί επί γης "θεοί!" Για να προσθέσω, πλέον στις ημέρες μας και τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων που δεν παραδίδονται στην ώρα τους, λόγω έλλειψης ...ιατρικών προμηθειών!


Μπαίνω δε, στο πειρασμό να αναφέρω την εμπειρία μου από την βιοψία σπίλου (ελιά) που έκανα πρόσφατα. Μέσα στις "υποχρεώσεις" μου, ως ασθενής, ήταν να μεταφέρω το πολύτιμο φιαλίδιο με το τεμάχιο (σπίλος) για την ιστολογική εξέταση, στο τμήμα Παθολ. Ανατομικής. Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν βρέθηκα σε ένα χώρο με πολύ βαριά μυρωδιά, να κοιτώ ένα ακαθόριστου σχήματος κομμάτι κρέας, το οποίο δεν ήταν μοσχαράκι, δεν ήταν χοιρινό, δεν ήταν αμνοερίφιο, ήταν ανθρώπινο όργανο για νεκροψία!


Συνήθως, την επίσκεψη στο γιατρό, ακολουθεί μία σειρά εξετάσεων προκειμένου να χορηγηθεί ή να επιβεβαιωθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή! Υπάρχουν 2 επιλογές: τα δημόσια νοσοκομεία και τα ιδιωτικά κέντρα!
Στην πρώτη επιλογή η διαδικασία είναι η εξής: πρωινό ξύπνημα τα χαράματα (η απόσταση από το νοσοκομείο καθορίζει την ώρα αφύπνισης). Έχω υπολογίσει ότι ο πρώτος εξεταζόμενος, φτάνει στο νοσοκομείο, περίπου στις 6.30, για να εξασφαλίσει το μαγικό χαρτάκι με τον αύξοντα αριθμό "ένα", από το μηχάνημα αναμονής "πελατών" (δηλαδή εξεταζόμενων. Παρόμοια μηχανήματα συναντούμε στις τράπεζες). Αν κάνεις το λάθος να έρθεις μετά τις 7.00, το μηχάνημα αναμονής θα εκδίδει νούμερα μετά την 80η σειρά. Δηλαδή όσο αργότερα έρθεις, τόσο αργότερα θα φύγεις. Κάθεσαι λοιπόν, (αν έρθεις νωρίς και προλάβεις ελεύθερο κάθισμα), παρέα με τριψήφιο αριθμό ατόμων (στο μεταξύ η αριθμοσειρά έχει ξεπεράσει τους 100), εφοδιασμένος (αν είσαι παλιός) με καφέ, φαγητό, βιβλία και i-pod και περιμένεις υπομονετικά να ανοίξουν τα γραφεία εντολών προκειμένου να προμηθευτείς τα παραπεμπτικά των εξετάσεων (το χαρτάκι με το μαγικό αριθμό εξασφαλίζει, μόνο, την σειρά πρόσβασης στα γραφεία εντολών). Αν έχεις έρθει στο νοσοκομείο μεταξύ 6.30 και 7.00 έχεις σοβαρές πιθανότητες να βρίσκεσαι, στις 9.00, δηλαδή δύο ή δυόμιση ώρες αργότερα, σε δεύτερη αίθουσα αναμονής, όπου περιμένεις, πάντα υπομονετικά, να σε καλέσουν και επιτέλους να καταλήξεις με μία "πεταλούδα" στο εσωτερικό του αγκώνα. Για να σε καλέσουν, όμως, οφείλεις πρώτα, να επιδείξεις ένα δεύτερο χαρτάκι με αύξοντα αριθμό, το οποίο έχεις προηγουμένως προμηθευτεί από άλλο γραφείο σε άλλο κτίριο. Το πολύ 10.00 έχεις φύγει!!



Συνεχίζεται...

Παράλογοοοο...! Ακούει κανείς;

"Αυτές είναι τρεις χειραποσκευές! Και επιτρέπεται μόνο μία!" ήταν, με συντομία, η μετάφραση, στη οποία, κατέληξα μετά από αρκετές διευκρινήσεις, όχι μόνο γιατί τα άπταιστα αγγλικά της υπαλλήλου ήταν κινέζικα στ' αυτιά μου, αλλά και γιατί μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά και εγώ βρισκόμουν στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο του Gatwick, επιστρέφοντας. Σύμφωνα με τους κανόνες του αεροδρομίου, σε κάθε επιβάτη, επιτρέπεται να μεταφέρει μία μόνο χειραποσκευή, κατά την διάρκεια της πτήσης. Η τυπική Βρετανίδα υπάλληλος, με ενημέρωσε ότι η φωτογραφική μηχανή που κρεμόταν στο λαιμό μου ήταν μία χειραποσκευή, η μικρή τσάντα μου, διαγώνια περασμένη στον ώμο μου ήταν η δεύτερη και το σακίδιο στην πλάτη μου ήταν η τρίτη. Προκειμένου, λοιπόν, να παραλάβω την κάρτα επιβίβασης, ήμουν υποχρεωμένη ή να αφήσω δύο από τις τρεις χειραποσκευές στο αεροδρόμιο (ούτε να το σκέφτομαι) ή η τσάντα και η φωτογραφική μου μηχανή, έπρεπε να βρουν θέση στον ήδη παραγεμισμένο μου σάκο. Η δικαιολογία που επικαλέστηκε η υπάλληλος ήταν το βάρος των πολλών αποσκευών! Δηλαδή μειώνοντας τον όγκο των αποσκευών θα μειωνόταν και το βάρος τους; (Παράλογοοοο! Ακούει κανείς;)

Φυσικά καταλήξαμε εγώ και μία από τις φίλες μου, οι τελευταίοι επιβάτες, που έκαναν chek in, στη συγκεκριμένη πτήση. Δεν έφευγα από την Αγγλία αν δεν έπαιρνα όλα τα πράγματα μαζί μου. Ο σάκος μου (μικρός αθλητικός σάκος) ήταν ήδη γεμάτος με δύο κουτιά πουρέ για μία φίλη (γαμώ τις φίλες μου! πουρές που διαλύεται με νερό και όχι με γάλα και πωλείται μόνο στην Αγγλία), προμήθειες για το αεροπλάνο (γιατί στην Easy Jet ότι τρως το πληρώνεις) και διάφορα μικρά αντικείμενα που δεν χωρούσαν στην βαλίτσα μου. Η δε βαλίτσα μου ήταν 20 κιλά και αν δεν το γνωρίζετε ήδη, σας ενημερώνω ότι κάθε επιπλέον κιλό, πέρα των 20, κοστίζει, στην Αγγλία τουλάχιστον, 9 λίρες (σχεδόν 10 ευρώ). Αφού γέμισα όλες τις τσέπες του μπουφάν μου με ότι χωρούσαν, κατάφερα να στριμώξω ασφυκτικά τις τρεις χειραποσκευές σε μία. Η "καλή" υπάλληλος μου επέτρεψε να κρατώ επιπλέον, μόνο, ένα χάρτινο κύλινδρο που στο εσωτερικό του είχε μία αφίσα από την Tate Modern. Δυστυχώς, την χάσαμε την αφίσα ...πατριώτη! Ξεχάστηκε στο αεροδρόμιο όταν προσπαθούσα να βοηθήσω τη φίλη, να στριμώξει τα δικά της πράγματα στις βαλίτσες της γιατί ο σάκος της ήταν τόσο μικρός που δεν χωρούσαν. Η υπάλληλος όλη αυτή την ώρα παρατηρούσε την σκηνή να εξελίσσεται με στωικότητα και καρτερία.

Μέχρι εκείνη την στιγμή αναφωνούσαμε ευχάριστα από την έκπληξη, για το Λονδίνο: Όμορφη πόλη! Μοντέρνα! Καταπράσινα πάρκα! Πολιτισμοί! Ωραία κτίρια! Δωρεάν μουσεία! Άριστη συγκοινωνία. Ευκαιρίες για αγορές! Αξιοθέατα! Ευγένεια! Κατά την παραμονή μας στο αεροδρόμιο, όμως, θυμηθήκαμε την "ηλίθια" συνήθεια των Άγγλων να οδηγούν ανάποδα και τις ουκ ολίγες φορές που καταφέραμε (με επιτυχία ευτυχώς) να αποφύγουμε την σύγκρουση με τα διερχόμενα από την αντίθετη πλευρά μέσα μεταφοράς. Θυμηθήκαμε τον οδηγό λεωφορείου που μας κατέβασε, νυχτιάτικα, τρεις στάσεις πριν από το ξενοδοχείο, να τουρτουρίζουμε μέσα στο κρύο γιατί τελείωσε η ...βάρδια του! Θυμηθήκαμε την προκλητική έκθεση των ελληνικών αρχαιοτήτων στο Βρετανικό Μουσείο και ξεχάσαμε την καλή ανατροφή μας! Σε άψογα ελληνικά εκφράσαμε όλη την δυσαρέσκεια μας! Αν ήταν σκηνή από ταινία θα ακουγόταν ένα συνεχόμενο Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ!

Στην Ελλάδα, όλη αυτή η συμπεριφορά θα εθεωρείτο φυσιολογικά τριτοκοσμική, στην Αγγλία όμως..., ήταν δείγμα οργάνωσης, εποπτείας, ασφάλειας, εφαρμογής κανονισμών; Θέλετε να ακούσετε κάτι πιο βρετανικό; Σε άλλο γκισέ τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, Έλληνες από πάππου προς πάππου, πλησίασαν προκλητικότατα, για να κάνουν check in, κρατώντας τις τσάντες τους, μεγάλους αθλητικούς σάκους και τεράστιες πλαστικοποιημένες σακούλες για να μην σκίσουν από το βάρος των αντικειμένων που μετέφεραν! Παρέλαβαν, χωρίς παρατηρήσεις τις κάρτες επιβίβασης στο αεροπλάνο και με άνεση πέρασαν στα duty free για να συνεχίσουν τις αγορές τους!

Παράλογοοοο! Ακούει κανείς;

Maya

Να τανε η ζήλια ψώρα!

Όταν μία φίλη, η Ινδιάννα, με ενημέρωσε ότι γράφει σε ένα blogg, σκέφτηκα "τι παραπάνω έχει εκείνη από εμένα"; "Ταλέντο", ήταν η απάντηση. Οκ εγώ δεν είμαι εκκολαπτόμενη λογοτέχνης αλλά όπως έλεγε ένας καλός μου φίλος "... για ένα ΕΓΩ ζούμε!"

Από την άλλη εγώ και o VAIO έχουμε αποκτήσει σχέσεις στοργής και τα ευτράπελα της ζωής μου αρκετά. Ένα ημερολόγιο, ίσως δεν είναι κακή ιδέα!

"Σεμνά και ταπεινά", λοιπόν, καταθέτω τον χρόνο μου, την ανατομία των πράξεων μου, τη μοναξιά μου, τη γοητεία μου, το εγκλήματα μου, την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός blogg...

Όταν κάνουν sex στο ισόγειο!

Ενώ βρίσκομαι στην κρεβατοκάμαρα και επιδεικνύω μία απίστευτη νοικοκυροσύνη (μη με πουν και ακαμάτρα!), ακούω αίφνης, όλους εκείνους τους γνωστούς ήχους, που παράγονται από ένα ζευγάρι, σε ερωτικές περιπτύξεις. Το αξιοπερίεργο ήταν ότι το ζευγάρι αυτό ή βρισκόταν στο σαλόνι μου ή η κλειστή τηλεόραση μου, άγνωστο πως, βρέθηκε στο on, να προβάλλει, ταινίες sex, μέρα μεσημέρι! Χωρίς να αναλύσω τι ακούω και με το τρομακτικό συναίσθημα ότι κάποιος έχει εισβάλλει μέσα στο σπίτι μου, τρέχω στο σαλόνι να τον δω. Κατέληξα, με το βλέμμα του ροφού στο μάτι όταν κανείς δεν εμφανίστηκε και η τηλεόραση παρέμεινε κλειστή. Παρόλα αυτά κάποιοι, έκαναν sex, μέσα στο σπίτι μου! Μπορεί να μην τους έβλεπα αλλά τους άκουγα!

Με την διάθεση του Σέρλοκ Χόλμς, ερεύνησα απ΄άκρη σε άκρη το μικρό τριάρι μου (και την βεράντα, μη γελάτε το έχω ακούσει και αυτό!) και αφού σιγουρεύτηκα ότι καμία ευθύνη δεν έφερα για την παραγωγή ήχων, έστρεψα τις έρευνες μου στους γείτονες. Εφόσον οι ιδιοκτήτες και ένοικοι του δευτέρου ορόφου, απουσίαζαν και εγώ κατοικούσα στον πρώτο (μένω σε διώροφο), όλες οι υποψίες έπεσαν στην καινούρια κάτοικο του ισογείου. Στο μεταξύ, οι ήχοι συνεχίζονταν, εναλλάσσονταν ανάλογα με το φύλο, δυνάμωναν και ελαττώνονταν (τι να σας πω, κολάστηκα, η γυναίκα!). Θυμήθηκα, όμως, πως είμαι "κυρία" και σταμάτησα να στήνω αυτί. Μετέφερα, λοιπόν, την νοικοκυροσύνη μου στο σαλόνι, έβαλα την ηλεκτρική σκούπα στο max και το ραδιόφωνο στη διαπασών. Πόση ώρα όμως να σκουπίζει κάποιος 30 τετραγωνικά; Η τελευταία λύση ήταν οι ωτασπίδες, η οποία απορρίφθηκε ως ηλίθια!

Δεν είχα όμως σκοπό να το περάσω μόνη μου αυτό. Έστειλα, λοιπόν, mail σε φίλη, ενημερώνοντας τη για τα ηχητικά εφέ αλλά επειδή αργούσε να επικοινωνήσει, καταπιάστηκα με sms, για πιο άμεση επικοινωνία και τελικά κατέληξα σε μακράς διάρκειας τηλεφωνική συνομιλία. Όπως καταλαβαίνετε μετά την απαραίτητη καζούρα, ασχοληθήκαμε ενδελεχώς με την αντιστοιχία ήχων - βογκητών και στάσεων αλλά δεν καταλήξαμε σε ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό θα γινόταν λίγες ώρες αργότερα. Και το νεαρό ζευγάρι, το οποίο ήταν μάλλον νέο ζευγάρι, γλένταγε μακαρίως!

Αυτό συνεχίστηκε με τακτικότητα και συνέπεια, τις επόμενες εβδομάδες και ποτέ, δεν ενόχλησαν σε ώρες κοινής ησυχίας. Λειτούργησε, δε, με διάφορους τρόπους, ως διεγερτικό (σκέτη κόλαση!), ως υπενθύμιση (να το κάνω και εγώ κάποια στιγμή γιατί όπως πάω, θα ξεχάσω πως γίνεται), ως ενόχληση (ε, αι σιχτίρ!) ακόμα και ως ξυπνητήρι (αν κοιμάσαι ελαφρά), με κορυφαία στιγμή ένα πρωινό Σαββάτου, όταν συνειδητοποίησα ότι η μετάδοση εκτός από live ήταν και stereo! Οι απόηχοι της ερωτικής κορύφωσης, πολλαπλασιάζονταν στις σκάλες εισόδου του διωρόφου, ενημερώνοντας όλους τους ενοίκους, επακριβώς, για το τι εξελισσόταν πίσω από την κλειστή πόρτα του ισογείου. Και να σκεφτείτε ότι η νέα γειτόνισσα, αρχικά, έκανε παράπονα ότι την ενοχλούσε το πλυντήριο μου και δεν μπορούσε να κοιμηθεί!

Όταν συμμάζεψα τον ηδονοβλεψία που υπόβοσκε, σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μου, οι σκέψεις μου εξελίχθηκαν σε πεζά ερωτήματα. Ήξερε το νεαρό ζευγάρι ότι είχε ακροατές; Μήπως την "έβρισκαν" στη σκέψη ότι υπήρχαν εν δυνάμει ματάκηδες (στην περίπτωση μας, αυτάκηδες!); Η συντηρητική ανατροφή μου ανασύρθηκε και απαίτησε την σιωπηλή απόλαυση της ηδονής! Εμείς, δηλαδή, που πήραμε όρκο σιωπής τι θεωρούμαστε πλέον, πουριτανοί ή βιτσιόζοι; Ύστερα πάλι βρέθηκα να κοιτώ την ρομαντική πλευρά μου. Σε κάθε καινούρια σχέση (σίγουρα ήταν καινούρια γιατί αν είχε σχέση όταν πρωτοήρθε, θα το άκουγα), οι ορμόνες είναι ασυγκράτητες (λες και μόνο όσοι ξεκινούν μια σχέση κάνουν sex!). Και τελικά έφτασα στο δια ταύτα! Έπρεπε να την ενημερώσω; Και τι να της έλεγα δηλαδή "έτσι φωνάζεις πάντα ή ο τύπος είναι κελεπούρι;" Μήπως να ηχογραφήσω πάσης φύσεως βογκητά και ξεφωνητά και να τα αφήσω διακριτικά στην εξώπορτα. Τελικά θα τους έφερνα σε δύσκολη θέση; Μήπως με έφερναν αυτοί σε δύσκολη θέση; Με αφορούσε τελικά;

Συμπεράσματα: επειδή όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες και οι διαθέσεις εναλλάσσονται από την ανάγκη για χαλαρότητα έως τον απόλυτο εκνευρισμό, το να ακούς ένα ζευγάρι, μέσα στο σπίτι σου να βογκάει, αυξομειώνοντας την ένταση, πιστέψτε με, δεν είναι το καλύτερο. Άρα με αφορά. Το να χτυπήσεις όμως την πόρτα ενός ξένου ανθρώπου, για να τον ενημερώσεις, ότι όταν βρίσκεται με τον ερωτικό του σύντροφο δεν είναι, πλέον, ιδιωτική στιγμή, όπως πιθανόν πιστεύει, αλλά δημόσια, πιστέψτε με, αυτό είναι χειρότερο! Γι αυτό και αποφεύγω να σκέφτομαι αυτή την εκδοχή. Καταλήξαμε, λοιπόν, σε γνώση δική μου και άγνοια δική της, να συζούμε οι δύο ενοικιάστριες και να μοιραζόμαστε προσωπικό χρόνο, όχι όμως και ποιοτικό.

Πάντως το γεγονός, απέδωσε διδακτικά και προστατευτικά. Διδακτικά γιατί μερικές φορές χρειάζεται κατάλληλη εκπαίδευση για να μάθουμε πως να διατηρούμε την προσωπική μας ζωή, αυστηρά προσωπική και κυρίως σε περιπτώσεις που τα οικοδομικά υλικά δεν το επιτρέπουν. Και προστατευτικά γιατί με προφύλαξε από την πιθανότητα να βρεθώ σε ανάλογη θέση ! Πρέπει να προνοηθεί κάποιου είδους εγγύηση για την ηχομόνωση των ενοικιαζόμενων κατοικιών ή τουλάχιστον να ενημερώνουν για την ποιότητα της! Διαφορετικά κινδυνεύουμε όλοι να γίνουμε βορά στα αδιάκριτα μάτια ή στην καλύτερη περίπτωση, αυτιά, των γειτόνων, των φίλων των γειτόνων, των γειτόνων και των φίλων των γειτόνων στο facebook (ηχητικά ντοκουμέντα), των γνωστών των φίλων των ........................!!

Το σύνδρομο του Hugh

Η Ντέπορα Λι Φέρνες είναι διάσημη σtην πατρίδα της, την Αυστραλία και σχεδόν άσημη στην Ελλάδα. Είναι 54 χρόνων, παραγωγός της show biz και έχει μάλλον αδιάφορη εμφάνιση (οι κακές γλώσσες επιμένουν ότι είναι κοντή και άσχημη). Οι λίγοι, (μάλλον οι λίγες) που την αναγνωρίζουν, είναι οι θαυμαστές του κατά 12 χρόνια μικρότερου από την ίδια, συζύγου της, Hugh Jackman. Ο πανύψηλος Αυστραλός, με τα νύχια από αδάμαντα (Χ Μen), ο cowboy (Αustralia), ο αστείος, ο διασκεδαστικός (The boy from Oz) star, δείχνει απίστευτα ευτυχισμένος δίπλα στη σύζυγο του. Το γάμο τους συμπληρώνουν, δύο υιοθετημένα παιδιά. Ο ηθοποιός, που τo 2008, το περιοδικό people, ψήφισε πιο sexy άνδρα στο κόσμο, έχει γίνει το ροζ όνειρο πολλών γυναικών, όχι μόνο λόγω της εμφάνισης του αλλά και εξαιτίας του γάμου του. Οι ανά τον κόσμο μοναχικές υπάρξεις, ταυτίζονται με την Ντέπορα και περιμένουν τον σωσία, τον κλώνο, το αντίγραφο του Hugh, να τις συντροφεύσει σε ένα παράλληλο βίο. Δυστυχώς γι αυτές, έσπασε το καλούπι του και ως γνωστόν το αντίγραφο είναι και κακέκτυπο.

Κάθε φορά που η φίλη μου, η Μιρέλλα, καταλήγει single, με ενημερώνει για τις "ουράνιες προφητείες" προκειμένου να ρυθμίσουμε αναλόγως, το πρόγραμμα εξόδων. Αυτή τη φορά, η Μιρέλλα βιάζεται, δεν προλαβαίνει! Σύμφωνα με το stardome, μέχρι της 15 του τρέχοντος μήνα, έχει περιθώριο να βρει τον ψηλό, μελαχρινό σύντροφο, με τους γκρίζους κροτάφους και το θεληματικό πηγούνι (αν προσθέσεις και το αγέραστος, έχεις μπερδέψει τον Hugh με τον Ριτζ, από το αειθαλές σήριαλ, Τόλμη και Γοητεία. ΕΤ3, κάθε μεσημέρι στις 2.30). Μετά τις 15 του μήνα, ο Ποσειδώνας θολώνει τα νερά και καλό θα ήταν για εκείνη, να μην έχει "σε εκτίμηση, το έτερο της ήμισυ" (αν στο μεταξύ προκύψει). Πείτε μου τώρα, πως να αισθανθεί, μία ελεύθερη και ωραία Λιονταρίνα, όταν, μεταξύ άλλων, διαβάζει ευλαβικά στις εβδομαδιαίες προβλέψεις, του γνωστού αστρολόγου, την εξής: "...Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν πηγαίνουν καλά οι ερωτικές σχέσεις δεν πάει καλά τίποτα. Αν δεν υπάρχει αντικείμενο στον έρωτα δεν υπάρχει δημιουργικότητα. Αν δεν υπάρχει σύντροφος που θαυμάζεις δεν υπάρχει ευχαρίστηση ούτε στην επαγγελματική επιτυχία. Όλα είναι ημιτελή όταν ο Ήρωας δεν έχει πλάι του Αυτόν, ή Αυτήν που θα του αφιερώσει το έπαθλο της οποιασδήποτε νίκης του..."
Άρα πρέπει, οπωσδήποτε, να κάνω σχέση!

Αν έχεις διαβάσεις δύο βιβλία αστρολογίας, αναβαθμίζεσαι αυτόματα, σε αστρολόγο - μελλοντολόγο, και όλοι (δηλ οι γυναίκες) περιμένουν από εσένα, να γίνεις σύμβουλος δημοσίων σχέσεων, προτείνοντας το πιθανότερο τρόπο, τόπο και κυρίως το χρόνο που θα συναντήσει "αυτόν που περιμένει!". Γιατί "δεν θ' έρθει από τ' αστέρια" αλλά από το πλησιέστερο μπαρ, καφέ, πάρτυ, φιλική συγκέντρωση και "μες στα δυο του χέρια" θα κρατά ένα scοtch με πάγο και το μέλλον της Τερέζας. Η Τερέζα, λοιπόν, κάθε φορά που μου τηλεφωνεί να μάθει τα νέα μου, δεν παραλείπει να με ρωτήσει "τι λένε τ' άστρα" για τους Λέοντες (Ναι και αυτή Λέοντας! Πληθύναμε ή ιδέα μου είναι;). Την Τερέζα, δεσποινίς ετών 35, κάτοικο της Περιφέρειας, την έχει ξεκουφάνει το βιολογικό ρολόι της. Επειδή, λοιπόν, τα φιλικά προξενιά δεν απέδωσαν, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Συνέταξε και την καθιερωμένη λίστα με τις απαιτήσεις της, για τα προσόντα του υποψήφιου γαμπρού (με πρότυπο τον Hugh, φυσικά), λίστα την οποία, κάθε εν δυνάμει "σύζυγος", που σέβεται τον εαυτό της, έχει προνοήσει. Σε αυτή έχει προσθέσει μέχρι και δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου, το οποίο δεν διέθετε το τελευταίο υποψήφιο θύμα, ε! συγγνώμη, ο νεαρός κύριος, και η αίτηση του απερρίφθη (αν και υποψιάζομαι, ως πιθανότερη αιτία, την απουσία κάθε ομοιότητας με τον Hugh!). Η γλυκύτατη κατά τα άλλα Τερέζα, έχει δικό της αυτοκίνητο άρα και δίπλωμα οδήγησης και δεν διατίθεται να κάνει το ...ταξί για κανένα ενδιαφερόμενο. Άγνωσται αι βουλαί των γυναικών!
Άρα πρέπει και σχέση να κάνω και να παντρευτώ!

Σε αντίθεση με τις singles, οι δεσμευμένες με παπά και με κουμπάρο, σπάνια ρωτάνε για τ΄ άστρα! Το χαμόγελο της Βιβής, αφήνει πολλά περιθώρια στη φαντασία, για το τι ακριβώς ποιούσε το προηγούμενο βράδυ με το ...στεφάνι της! Ναι καλά καταλάβατε! Η Βιβή, ανήκει στην σπάνια κατηγορία συζύγων που απολαμβάνουν, ακόμα, το sex, με τον (επί 20 χρόνια στην περίπτωση της) σύντροφο τους και όχι με το εραστή τους. Επίσης η Βιβή αν και σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά, επιμένει να βρίσκει χρόνο για διασκέδαση. Όχι στο ταβερνάκι της γειτονιάς ή Κυριακή μεσημέρι στα πεθερικά αλλά ...χορεύοντας μέχρι το πρωί, ξεσαλώνοντας, απολαμβάνοντας, διασκεδάζοντας, άκουσον άκουσον, παρέα με τον ...σύζυγο της (κάθε ομοιότητα με τον Hugh είναι συμπτωματική)! Υδροχόος η Βιβή! Πάντα πρωτότυπη!
Το αποφάσισα, θα παντρευτώ!

"Κλείσε την μύτη και βούτα!" με συμβουλεύει, μία συνομήλικη συνάδελφος.
Ξεκινώ προπονήσεις στην πισίνα γιατί ο Αύγουστος είναι μακριά ακόμα!
"Ξέχνα τον ύπνο όταν κάνεις παιδί!".
Να αρχίσω βιταμίνες από τώρα για να αντέξω;
"Γυναίκα λάστιχο έχω γίνει" παραπονιέται η Βιβή!
Δεν αρκούν τα όργανα. Ν΄ αρχίσω και γιόγκα!
"Ο άντρας μου με βοηθά στο σπίτι. Αλλά θεωρεί ότι κάνει ευγενική παραχώρηση".
Μη ξεχάσω τα ψυχοφάρμακα!
"Αν θέλεις sex γιατί να παντρευτείς;"
Αλλιώς μου τ' έλεγε η Βιβή!
"Ούτε στον εχθρό μου"! Συμπληρώνει η παλιά μου συμμαθήτρια.
Τι πάω να κάνω η γυναίκα;
Ποιος είπατε παντρεύεται;;

Σε καφέ στο κέντρο των Αθηνών, έτερη συνομήλικη μου ομολογούσε πως "αλλιώς περίμενα το γάμο και αλλιώς τον βρήκα! Παντρεύτηκα γιατί αισθανόμουν ασφάλεια (καμία σχέση με το Hugh)". "Και δεν την αισθάνεσαι πια;" ρώτησα η αδαής. "Την αισθάνομαι αλλά έχω και άλλες ανάγκες και δεν μου τις καλύπτει (το σύζυγο μάλλον εννοούσε). Εγώ θα φταίω αν κοιτάω άλλους άντρες; (να και ο Hugh);
" Δηλαδή πρέπει πρώτα να εξασφαλίσω τον σύζυγο και μετά να κάνω σχέση;

Η Μίνα είναι στατιστικά, μία από τις τέσσερεις γυναίκες στην Ελλάδα που ο γάμος της κατέληξε άδοξα. Το διαζύγιο της άφησε δύο παιδιά και πολλές υποχρεώσεις. Από την άλλη της έφερε ένα νέο σύντροφο. Η Μίνα ζει μία ώριμη εφηβεία με ραντεβού στα κρυφά, σε μία σχέση αυστηρά προσωπική, της οποίας την ύπαρξη, γνωρίζουν επιλεκτικά λίγοι άνθρωποι. Ο σύντροφος της δεν είναι ψιλός, δεν είναι όμορφος, δεν είναι καλογυμνασμένος ούτε καλός χορευτής, δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Hugh. Είναι όμως παρόν, έχει κατανόηση, δείχνει ενδιαφέρον, δεν αποτελεί υποκατάστατο (του Hugh, ας πούμε), εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη!
Το αποφάσισα! Θα έχω μία σχέση σταθερή για κάθε ενδεχόμενο!

Στο γυμναστήριο έρχεται τακτικά ένα ζευγάρι. Παντρεμένοι, συμπεραίνω από την βέρα στο χέρι τους. Δεν είναι πάνω από 50 χρόνων. Γυμνάζονται συστηματικά σχεδόν δύο ώρες. Σε όλη την διάρκεια της προπόνησης δεν παραλείπουν να επικοινωνούν τρυφερά. Ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα αστείο, ένας προσωπικός κώδικας. Τους κοιτάω και δεν το πιστεύω. Από συνήθεια, ειρωνικά σχόλια εμφανίζονται στο μυαλό μου. Τα συγκρατώ. Είναι όμορφο αυτό που βλέπω. Μου αρκεί. Το μόνο που με μπερδεύει είναι οι βέρες στα δάχτυλα τους!