ΝΟ ΡΑRKIN

Μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί στους πολύτεκνους γείτονες και την "τι μου κάνεις μάνα μου!" νοικάρισσα του ισογείου.
Σήμερα θα αναφερθώ και στην σχέση των αυτοχθόνων κατοίκων των Ν.Π. με το πάρκιν, όχι το ιδιωτικό αλλά το δημόσιο, το πάρκιν κατά μήκους του πεζοδρομίου!

Όταν λοιπόν μετακόμισα, είχα μεταξύ άλλων να μεταφέρω κούτες με τα υπάρχοντα μου και όχι μόνο!

Εκείνο το μεσημέρι, όλες οι θέσεις, στο δρόμο, ήταν πιασμένες. Και εγώ έπρεπε να μεταφέρω τρεις τεράστιες βαλίτσες με την ενδυμασία μου. Κάποια στιγμή, πολύ κοντά στο σπίτι μου, παρατηρώ ένα "ζεμπίλι" (το καλάθι που χρησιμοποιούν στις οικοδομές), "παρκαρισμένο" εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται αυτοκίνητο, μηχανάκι ή τίποτα.
Να σημειωθεί ότι καμία οικοδομική δραστηριότητα δεν γινόταν.
Συνήθως, βάζουν καρέκλες, άδειους τενεκέδες του λαδιού, αυτοσχέδια τσιμεντένια αντικείμενα, μηχανάκια σε θέσεις που θα πάρκαρε και Ηammer!, φαντασία να έχεις!

Σκέφτομαι, λοιπόν, πως το "ζεμπίλι" δεν θα το πάρει "προσωπικά" αν το μετέφερα στο πεζοδρόμιο προσωρινά!
Το πήρε, όμως, προσωπικά, η γειτόνισσα που έχει οικειοποιηθεί το χώρο στάθμευσης, η οποία κατέφθασε, ενώ μετέφερα την δεύτερη, τεραστίων διαστάσεων βαλίτσα.

Αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα βάρη που μεταφέρω, απαιτεί αυστηρά να μετακινήσω το αυτοκίνητο. Μετά από τον καθιερωμένο διαπληκτισμό, μου πετάει το κορυφαίο:
"-Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να πάρεις το αυτοκίνητο"!
Ποιοι άραγε; Αναρωτιέμαι!

Φυσικά πεισμώνω και αποφασίζω να πάω σε αστυνομία, στο δικηγόρο μου, να βγάλω φιρμάνι στη γειτονιά ότι με απείλησε, ότι είναι επικίνδυνη, ότι πρόκειται για serial killer και άλλα τέτοια άρρωστα!

Τελικά επικράτησε η εικόνα του αυτοκινήτου μου με σχισμένα λάστιχα, γρατζουνισμένο, χτυπημένο, βαμμένο με spray στην καλύτερη περίπτωση, με λαδομπογιά στην χειρότερη και ηττημένη το μετακινώ σε ασφαλή θέση!

Ένα χρόνο αργότερα, σεε άλλη γειτονιά και συγκεκριμένα, έξω από το σχολείο που εργάζομαι, ζω πάλι το ίδιο σκηνικό.

Γριά: (να σημειωθεί μου την είχε στημένη)

-Καλά, δεν ξέρεις ότι δεν αφήνουν το αυτοκίνητο έξω από την πόρτα του άλλου;

Μaya: (να σημειωθεί ότι τα πεζοδρόμια σε αυτό το δρόμο, είναι το λιγότερο τρία μέτρα)

-Όχι!

Γριά:

-Δεν ξέρεις ότι έχουμε μαστόρους στο σπίτι;

Μaya: (να σημειωθεί ότι κανένα είδος εργασίας δεν γινόταν στο σπίτι!)

-Όχι!

Μπαμπόγρια :

- Καλά δεν ξέρεις ότι δεν αφήνουν το αυτοκίνητο παρκαρισμένο 24 ώρες έξω από πόρτα σπιτιού;

Μaya:

-Τι λέτε; Το πρωί πάρκαρα!

Παλιόγρια: (να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα αυτοκίνητο ακριβώς ίδιο με το δικό μου, το οποίο πιθανόν έφυγε το πρωί και πάρκαρα εγώ στη θέση του)

-Ποιο πρωί; Από εχθές το έχεις!

Μaya (εκνευρισμένη):

-Και αύριο εδώ θα το βρείτε!

Παλιόγρια:

-Ναι, αλλά μπορεί να στο γδάρουν οι μάστοροι!

Μaya (θυμωμένη) :

-Θα φωνάξω την αστυνομία!

Παλιόγρια :

-Φώναξε όποιον θες!

Συμπέρασμα: Και ύστερα σου λένε, φταίει ο φονιάς!

..................................................................................

Τριήμερο!

Είναι Παρασκευή μεσημέρι. Ξαπλωμένη στη πολυθρόνα της αισθητικού έχω απολαύσει μασάζ σε πρόσωπο, λαιμό και ώμους και συνεχίζω με την μάσκα προσώπου!
Έχω χαλαρώσει τελείως μετά από μία απίστευτα κουραστική εβδομάδα και ... ο ενοχλητικός ήχος του κινητού με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Ήταν μήνυμα από μία φίλη στην Σύρο, η οποία με καλούσε στο νησί για το ΣΚ.
Με ενημέρωνε πως ο καιρός ήταν εκπληκτικός και άλλοι φίλοι είχαν έρθει στο νησί.

"Δεν προλαβαίνω το απογευματινό πλοίο της Παρασκευής" σκέφτομαι και
ενώ ετοιμαζόμουν να απαντήσω αρνητικά τελειώνει η μπαταρία και κλείνει το κινητό μου.

Ευτυχώς!


Γιατί μου έδωσε τον χρόνο να σκεφτώ γιατί απέρριπτα, μία τόσο καλή πρόταση, τόσο γρήγορα.
Γιατί ήμουν πολύ κουρασμένη, γιατί το πλοίο έφευγε στις 7.30 το πρωί και διαρκούσε 4,5 ώρες, γιατί δεν έχω χρήματα, γιατί ποιος φτιάχνει βαλίτσα τώρα...
Τόσες δικαιολογίες για να αποφύγω ένα χαλαρό ΣΚ με φίλους που κάθε φορά που συναντώ περνώ πολύ καλά!
Πόσο εύκολα,τελικά, μπαίνουμε στο τρυπάκι της καθημερινότητας, σε άχαρες και τυπικές συνήθως υποχρεώσεις, που μας εξαντλούν σωματικά και ψυχικά, ξοδεύουν τα αποθέματα ενέργειας μας, στο βαθμό που αναγνωρίζουμε την χαρά και την διασκέδαση ως θέματα που αφορούν άλλους και όχι εμάς.
Και όταν έρχεται η ώρα να απολαύσουμε προσωπικό χρόνο, αν αυτός δεν είναι προγραμματισμένος, γινόμαστε επιφυλακτικοί και προτιμούμε να αναβάλουμε την χαρά μας και να επιβάλλουμε ψυχαναγκαστικά τις συνήθειες, που έχουμε ορίσει ως απαραίτητες για να μην ξεφεύγουμε από το πρόγραμμα μας.
Απέρριπτα την πρόταση γιατί ήμουν ήδη κουρασμένη και δεν ήθελα να ρισκάρω να κουραστώ τόσο, ώστε να μην είμαι σε θέση να συνεχίσω το βαρύ πρόγραμμα που η ίδια είχα επιβάλλει, πρόγραμμα που δεν εξαιρούσε ούτε το ΣαββατοΚύριακο!

Τελικά με βαριά καρδιά και αρκετές εκλογικεύσεις, έφτιαξα την βαλίτσα μου, επικοινώνησα με τις φίλες μου και τους ανακοίνωσα πως
αν κατάφερνα να ξυπνήσω στις 5 το πρωί, για να είμαι στις στις 7.30 στο πλοίο, τότε θα πήγαινα.

Στις 1.30, εγώ δεν είχα κοιμηθεί, ακόμα.
Όχι δεν θα πήγαινα!
Η απόφαση ήταν οριστική! Αναιρώ την αφύπνιση και κοιμάμαι σαν πουλάκι!

Δεν ξέρω αν κατά την διάρκεια των επόμενων 4 ωρών, επικράτησαν υποσυνείδητες διεργασίες ή η ανάγκη μου να ξεφύγω από μια υπερτιμημένη καθημερινότητα , πάντως...
στις 5.30 τα ξημερώματα "ξυπνάω" μόνη μου, αφού είχα ακυρώσει την αφύπνιση, εντελώς ξεκούραστη και έτοιμη να ταξιδέψω!

Στις 12.30 έπινα καφέ με την παρέα μου στην Σύρο!
Περιττό να πω ότι πέρασα υπέροχα, δεν ξεκουράστηκα καθόλου αλλά επέστρεψα ανανεωμένη και με με πολύ καλή ενέργεια!

Υ.Σ. Πήρα και μία ημέρα άδεια και επέστρεψα την Δευτέρα το βράδυ.