Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!!

Η αδελφή μου λέει πως γεννήθηκα ...θυμωμένη!


Να είναι ορμονικό, να είναι αστρολογικό, να είναι "απλώς" ψυχολογικό;


Ίσως να είναι και κληρονομικό!
Από τη γιαγιά μου που έχει πεθάνει χρόνια τώρα θυμάμαι έντονα την εικόνα της, στο μπαλκόνι του παλιού σπιτιού να πιάνει ψιλή κουβεντούλα με έναν ... αόρατο συνομιλητή!
Ακολουθώντας τα γονίδια,
έχω μαλώσει, έχω βρίσει, τα έχω πει έξω από τα δόντια,
απευθυνόμενη στο ...σιωπηλό ακροατή μου!
Έχω θυμηθεί όποιον με έχει ενοχλήσει, με έχει πειράξει, με έχει αδικήσει!


Στην περίπτωση που έχω λόγο να θυμώνω...
αν δεν εκφράσω τον θυμό μου στην ώρα του, αυτός δειλιάζει, οπισθοχωρεί, διαπραγματεύεται, μοιράζει ευθύνες, οργανώνεται εναντίον μου!
Όταν επεξεργάζομαι τον θυμό, αυτός συρρικνώνεται σε μέγεθος, καταπιέζει την ένταση του και μεταμορφώνεται (όπως όλα τα ανέκφραστα συναισθήματα), σε θλίψη, η θλίψη σε κατάθλιψη και πάει λέγοντας!

Όταν τον εκφράζω ,
αντίθετα αισθάνομαι ενοχές γιατί δημιούργησα μία άβολη κατάσταση,
η οποία με φέρνει μπροστά στον φόβο
να αντιμετωπίσω το φόβο μου,
τον οποίο κατάφερνα επιμελώς να αποφεύγω για πολύ καιρό!
Φόβος να χαθεί η έθραυστη ισορροπία, φόβος να μην ξέρω πως να διεκδικήσω το δίκιο μου, φόβος να μην είμαι αρεστή και αποδεκτή, φόβος να χάσω τα ...κεκτημένα μου, φόβος να μείνω μόνη !

Ανήκω δυστυχώς κι εγώ στην κατηγορία των ατόμων που έχουμε εκπαιδευτεί με μεγάλη επιτυχία στην άρνηση του θυμού μας και στην αντικατάσταση του από επιφανειακή ηρεμία, δήθεν ανωτερότητα, παθητική επιθετικότητα και πολλά ...ψυχοσωματικά συμπτώματα!


Αυτά τα τελευταία είναι ένα τίμημα που έχω πληρώσει πολύ ακριβά!



Συμπέρασμα: Θυμώστε! Κάνει καλό στην υγεία!