Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!

Είμαι με το Αστροπελέκι σε μια μικρή παραλία στην

Πελοπόννησο και δεν πιστεύουμε στην καλή μας τύχη!

Το Αστροπελέκι παραληρεί από ενθουσιασμό! Έχει ξεχάσει Ψαρού, Χιλιαδού, Μπαχάμες, Βερμούδες, whatever exotic, και αναφωνεί "what a beach!" (για τη παραλία), "what a bitch!" (για μένα που την έσερνα στην παραλία!). Τέλεια θάλασσα, ξαπλώστρες και ομπρέλες, με ευτελές αντίτιμο, καφεδάκι, μουσικούλα! Οι "λουόμενοι" όσοι ακριβώς έπρεπε να είναι ώστε να μην αισθάνεσαι ούτε ναυαγός ούτε σαρδέλα.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κάπου στο βάθος ένα γήπεδο του βόλεϊ (ένα φιλέ δηλαδή στα βότσαλα) όπου μερικά νεαρά παιδιά έκαναν practice (χωρίς να ενοχλούν)! Είναι τέτοια η χαλάρωση που μιλάμε, μόνο όταν είναι τελείως απαραίτητο. Κολυμπάμε (όχι κατ΄ ανάγκη), λιαζόμαστε, κοιμόμαστε και χαζεύουμε.

Κάποια στιγμή όταν συνερχόμαστε από την "νιρβάνα" αντιλαμβάνομαι πως στο γήπεδο του βόλεϊ, διεξάγεται αγώνας. Την προσοχή μου, όμως, τραβά ένας τεράστιος άντρας καθισμένος σε μία καρέκλα σκηνοθέτη να εκτελεί χρέη συντονιστή του event, προπονητή και διαιτητή. Κάπου κάπου σηκωνόταν και περιέφερε τον όγκο του προς το φιλέ δίνοντας οδηγίες ή κάνοντας παρατηρήσεις (υπέθετα γιατί δεν άκουγα). Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο επίμονα πάνω του. 'Ημουν σίγουρη ότι τον γνώριζα αλλά δεν με βοηθούσε η μνήμη μου (αρχές Αλτσχάϊμερ, να υποθέσω;).

Και ξαφνικά από το βάθος του εγκεφάλου μου, ακούγεται ο Χριστοδουλόπουλος, να τραγουδά: "Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!"

Αποσβολωμένη, με το βλέμμα του ροφού στο μάτι, κοιτώ με σιγουριά, πλέον ...τον έρωτα της νιότης μου ...στη μεταλλαγμένη έκδοση του.

Μα εγώ τον θυμόμουν ψιλό. Μάλλον το ύψος το πήρε σε πάχος. Δυσκίνητος με καμπύλη ευημερίας (πρώην κοιλιακοί, νυν κοιλάρα) και το περπάτημα της "χήνας" αποτελεί καρικατούρα του παλιού του εαυτού!! Τουλάχιστον είχε ακόμα τα μαλλιά του! αλλά δεν είχε πια λαιμό, μέση, ούτε καν μύες (ήταν επιμελώς καλυμμένοι με στρώματα λίπους).

Σκέφτηκα να του μιλήσω. Αλλά τι να πω;
- "Τι κάνεις"; Παχαίνει, είναι η προφανής απάντηση!
- "Άλλαξες!" Γιατί πάχυνε!
- "Σα να μην πέρασε μια μέρα"! Μα πέρασαν χρόνια!
Μήπως τον φέρω σε δύσκολη θέση;

Τελικά, μετά από εκτενή συζήτηση με το Αστροπελέκι, αποφάσισα να μείνω με αναμνήσεις, καλοκαίρια, καρδιοχτύπια, ραντεβού στα κρυφά, παραλίες, disco...!