Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!

Είμαι με το Αστροπελέκι σε μια μικρή παραλία στην

Πελοπόννησο και δεν πιστεύουμε στην καλή μας τύχη!

Το Αστροπελέκι παραληρεί από ενθουσιασμό! Έχει ξεχάσει Ψαρού, Χιλιαδού, Μπαχάμες, Βερμούδες, whatever exotic, και αναφωνεί "what a beach!" (για τη παραλία), "what a bitch!" (για μένα που την έσερνα στην παραλία!). Τέλεια θάλασσα, ξαπλώστρες και ομπρέλες, με ευτελές αντίτιμο, καφεδάκι, μουσικούλα! Οι "λουόμενοι" όσοι ακριβώς έπρεπε να είναι ώστε να μην αισθάνεσαι ούτε ναυαγός ούτε σαρδέλα.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κάπου στο βάθος ένα γήπεδο του βόλεϊ (ένα φιλέ δηλαδή στα βότσαλα) όπου μερικά νεαρά παιδιά έκαναν practice (χωρίς να ενοχλούν)! Είναι τέτοια η χαλάρωση που μιλάμε, μόνο όταν είναι τελείως απαραίτητο. Κολυμπάμε (όχι κατ΄ ανάγκη), λιαζόμαστε, κοιμόμαστε και χαζεύουμε.

Κάποια στιγμή όταν συνερχόμαστε από την "νιρβάνα" αντιλαμβάνομαι πως στο γήπεδο του βόλεϊ, διεξάγεται αγώνας. Την προσοχή μου, όμως, τραβά ένας τεράστιος άντρας καθισμένος σε μία καρέκλα σκηνοθέτη να εκτελεί χρέη συντονιστή του event, προπονητή και διαιτητή. Κάπου κάπου σηκωνόταν και περιέφερε τον όγκο του προς το φιλέ δίνοντας οδηγίες ή κάνοντας παρατηρήσεις (υπέθετα γιατί δεν άκουγα). Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο επίμονα πάνω του. 'Ημουν σίγουρη ότι τον γνώριζα αλλά δεν με βοηθούσε η μνήμη μου (αρχές Αλτσχάϊμερ, να υποθέσω;).

Και ξαφνικά από το βάθος του εγκεφάλου μου, ακούγεται ο Χριστοδουλόπουλος, να τραγουδά: "Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν!"

Αποσβολωμένη, με το βλέμμα του ροφού στο μάτι, κοιτώ με σιγουριά, πλέον ...τον έρωτα της νιότης μου ...στη μεταλλαγμένη έκδοση του.

Μα εγώ τον θυμόμουν ψιλό. Μάλλον το ύψος το πήρε σε πάχος. Δυσκίνητος με καμπύλη ευημερίας (πρώην κοιλιακοί, νυν κοιλάρα) και το περπάτημα της "χήνας" αποτελεί καρικατούρα του παλιού του εαυτού!! Τουλάχιστον είχε ακόμα τα μαλλιά του! αλλά δεν είχε πια λαιμό, μέση, ούτε καν μύες (ήταν επιμελώς καλυμμένοι με στρώματα λίπους).

Σκέφτηκα να του μιλήσω. Αλλά τι να πω;
- "Τι κάνεις"; Παχαίνει, είναι η προφανής απάντηση!
- "Άλλαξες!" Γιατί πάχυνε!
- "Σα να μην πέρασε μια μέρα"! Μα πέρασαν χρόνια!
Μήπως τον φέρω σε δύσκολη θέση;

Τελικά, μετά από εκτενή συζήτηση με το Αστροπελέκι, αποφάσισα να μείνω με αναμνήσεις, καλοκαίρια, καρδιοχτύπια, ραντεβού στα κρυφά, παραλίες, disco...!

Βρώμα, βρώμα! Πω, πω βρώμα!

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Αν έχεις ευαίσθητο στομάχι
μη διαβάσεις το κείμενο.

Πέμπτη

Η νηπιαγωγός της ιστορίας μας πρωί πρωί πηγαίνει να εργαστεί στο νηπιαγωγείο.
Έχει οργανώσει παιχνίδια, έχει προμηθευτεί παραμύθια, έχει φρεσκάρει στην μνήμη της όλα τα παιδικά σουξέ που γνωρίζει κ.ά. Βέβαια, η συνάδελφος της, την έχει ενημερώσει ότι το πρωί στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τα νήπια γιατί μπαινοβγαίνουν οι υπάλληλοι του Δήμου και τα τηλέφωνα κτυπούν συνέχεια όπως στα Υπουργεία. Εκείνη, όμως, είναι πολύ αισιόδοξη.

Τελικά η ημέρα εξελίχθηκε με αρκετές ...βιωματικές εμπειρίες για τα νήπια, τα οποία παρακολούθησαν, αρχικά, το σιδερά να επιδιορθώνει τις μπαλκονόπορτες, τα παγκάκια και να αφαιρεί σιδερένια παιχνίδια της παιδικής χαράς ως άκρως επικίνδυνα.
Κατόπιν παρατηρούσαν τους οικοδόμους του δήμου, οι οποίοι ήρθαν να εκτιμήσουν σε πόσο άθλια κατάσταση βρισκόταν η αποθήκη, να προτείνουν τρόπους αποκατάστασης της, φυσικά σε άλλη χρονική στιγμή και όλοι μαζί να αναρωτιούνται αν η ηπατίτιδα Α είναι χειρότερη από την Ηπατίτιδα Β.
Η δε νηπιαγωγός, όλο το πρωινό, βρισκόταν σε τηλεφωνική επικοινωνία με τους εκπροσώπους από την Επιτροπή Παιδείας του δήμου για να συντονίσει τις εργασίες που γίνονταν εκείνη την στιγμή στο σχολείο!

Δεν πειράζει, σκέφτηκε η αφελής,
"αύριο θα είναι μια καλύτερα ημέρα, δεν περιμένουμε, άλλωστε κανένα εργάτη!"

Παρασκευή.

Παρασκευή πρωί πρωί, η γνωστή νηπιαγωγός ήρθε, πάλι, χαρούμενη στο σχολείο, άνοιξε τα παράθυρα να αερίσει το χώρο και καλωσόριζε τα νήπια. Όσο περνούσε όμως η ώρα, παρατηρούσε μια μυρωδιά να πλανιέται στον αέρα!
Μύρισε τα παπούτσια των παιδιών ένα ένα (για ακαθαρσίες γάτας).
Τίποτα!
"Ανίχνευσε" τους ποπούς των παιδιών για τυχόν "ατυχήματα".
Τίποτα!
Άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι έχει ψοφήσει.
Έλεγξε το σχολείο!
Τίποτα.
Το συζήτησε με την συνάδελφο της και αποφάσισαν από κοινού ότι μύριζε "πτωμαΐνη". Κάτι ψόφιο υπήρχε στο νηπιαγωγείο και υπέθεσαν ότι το πτώμα κειτόταν κάτω από το φωτοτυπικό.
Κάτω από το φωτοτυπικό όμως βρισκόταν μόνο ένα τεράστιο πτώμα κατσαρίδας (από βασιλική οικογένεια, δηλ τεράστιο!).

Στο μεταξύ, παιδιά και νηπιαγωγοί, έχουν μαστουρώσει από την μπόχα και έχουν ανοίξει ότι ανοίγει για να μπει καθαρός αέρας.

Φτάνει η ώρα του δεκατιανού και τα παιδιά πάνε τουαλέτα. Ένα παιδί αφού κάνει την ανάγκη του τραβάει το καζανάκι.

Και τότε η ταλαίπωρη νηπιαγωγός το ακούει να φωνάζει:
" κυρία, το νερό ανεβαίνει!".
Πράγματι το νερό μέσα στην μία λεκάνη
αρχίζει να ανεβαίνει επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα.
Η νηπιαγωγός, θέλει να φωνάξει στα παιδιά
να βγουν έξω από την τουαλέτα
αλλά η φωνή δεν βγαίνει από το σοκ!
Όπως όταν βλέπει εφιάλτη!
Άλλωστε ήταν εφιάλτης,
που έβλεπε με ανοιχτά μάτια.

Το νερό σταμάτησε στο χείλος της λεκάνη, λίγο πριν ξεχειλίσει.

Τηλεφωνεί, η ταλαίπωρη στο δήμο να έρθουν αμέσως οι υδραυλικοί.

Παραδόξως ο υδραυλικός ήρθε σε δέκα λεπτά και εκεί αρχίζει ο πραγματικός εφιάλτης!΄

Ο υδραυλικός παίρνει την σφουγγαρίστρα, με την οποία η καθαρίστρια, σφουγγάριζε το σχολείο,
την χώνει στην λεκάνη της τουαλέτας και αρχίζει να την ξεβουλώνει.
Μέσα σε λίγα λεπτά, λεκάνη, πατάκια, πάτωμα, τοίχοι έχουν γεμίζει
με το περιεχόμενο της λεκάνης.

Στη συνέχεια, ο υδραυλικός,
με τα λερωμένα παπούτσια του, αφού έκανε μία βόλτα μέσα στο σχολείο,
εξήγησε στις κοπέλες ότι η τουαλέτα δεν ξεβουλώνει
και πρέπει να καλέσουν αποφρακτική
να κάνει συντήρηση στους σωλήνες.

Στο μεταξύ τα παιδιά στριμώχνονται στην μικρότερη τουαλέτα του διπλανού τμήματος.
Αλλά νερό, τα δύσμοιρα, ήπιαν πριν φύγουν γιατί δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τις τσάντες τους και
να πάρουν τα ποτηράκια τους, γιατί αυτές βρίσκονταν κοντά στο βρωμερό μπάνιο!

Φυσικά τα νήπια πέρασαν στην τάξη τους,
ένα τέταρτο πριν αποχωρήσουν από το σχολείο.
Η νηπιαγωγός διάβασε πολύ γρήγορα ένα παραμύθι
για να φύγουν με καλές αναμνήσεις
και να μην θυμούνται την "περίεργη" μέρα που πέρασαν.
Έτσι τελείωσε η πρώτη εβδομάδα του νέου σχολικού έτους.

Πάμε σχολείο!

Τα καλά νέα είναι ότι πρόκειται για σοφίτα με
ξεχωριστή είσοδο,
μεγάλος χώρος,
φυσικός φωτισμός,
με μεγάλη βεράντα.

Τα κακά νέα είναι πως :
Για να πας στη σοφίτα ανεβαίνεις μια σιδερένια σκάλα. 12 σκαλοπάτια, ένα πλατύσκαλο και άλλα 12 σκαλοπάτια.
Η βεράντα έχει τσιμέντο, πολύ ψιλά σιδερένια κάγκελα και είναι εκτεθειμένη σε ήλιο και αέρα γιατί δεν υπάρχει τέντα ή σκέπαστρο.
Μία σιδερένια πόρτα που, με δυσκολία ανοίγει και κλείνει, σε οδηγεί στο εσωτερικό της σοφίτας. Πρόκειται για ένα μεγάλος μακρόστενο χώρο, ο οποίος χωρίζεται νοητά από ένα μικρό wc.
Η σοφίτα έχει "τριγωνικό" σχήμα. Κυριολεκτώ! στη δεξιά πλευρά της η οροφή και το πάτωμα σχηματίζουν γωνία, γεγονός που δυσκολεύει αφάνταστα την πρόσβαση σε ενήλικα.
Παράθυρα βρίσκονται μόνο στην αριστερή πλευρά.
Ο χώρος τους κρύους μήνες θερμαίνεται με δύο καλοριφέρ ενώ τους ζεστούς μήνες ο ήλιος τη μετατρέπει σε χαμάμ!

Η παραπάνω περιγραφή αφορά ένα δημόσιο νηπιαγωγείο των νοτίων προαστίων.
Σε αυτό τον χώρο θα φοιτήσουν από την επόμενη Δευτέρα 25 παιδιά 4 και 5 ετών, επί 8 ώρες κάθε μέρα (ολοήμερο σχολείο).

Συμπέρασμα: Να το συστήσω στον γείτονα να στείλει τα παιδιά του;

Magica de Spell

Όταν βρίσκεσαι στην Αθήνα μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε διακοπές μεγάλης διάρκειας (how lucky I am!), έχεις τελειώσει την γενική καθαριότητα του σπιτιού (δούλα και κυρά!), έχεις πάει ήδη διακοπές και σκοπεύεις να ξαναφύγεις σύντομα (πάμε πάλι!, how lucky I am!), αποφεύγεις την θάλασσα της Αττικής (και υποχόνδρια) εφόσον την επόμενη εβδομάδα θα είσαι στις εξωτικές παραλίες της Πελοποννήσου (lucky, lucky,lucky!), βλέπεις επιλεκτικά, μόνο, Prozect Runway στην tv (και fashion victim), σε πόσα καφέ, μπαρ, εστιατόρια, μουσεία, σινεμά, πολυκαταστήματα να πας; έχεις πάντα, πολύ ελεύθερο χρόνο, στη διάθεση σου.

Σκέφτηκα λοιπόν να αλλάξω την ταπετσαρία του blog. Όχι απλώς να αλλάξω τα χρώματα αλλά ήθελα ένα ολοκαίνουριο πρότυπο όπως αυτά που βλέπω συχνά σε άλλα blog και αναρωτιόμουν "μα πως στο καλό τα βρίσκουν;"

Ξεκίνησα λοιπόν με καλή διάθεση να αναζητώ πρότυπα. Θες η ζέστη, θες η άνεση χρόνου, θες τα εκατοντάδες templates που κυκλοφορούν, πορώθηκα, κόλλησα και δεν ξεκόλλαγα. Ήμουν συνέχεια στο Internet και έψαχνα. Είναι τόσα πολλά και ωραία που κάποια στιγμή κατάλαβα ότι χρειάζεται οργάνωση. Πήρα μπλοκ και μολύβι, σημείωνα ονόματα και σελίδες, γέμισα και τα "Αγαπημένα". Οργάνωση όχι αστεία.

Έχοντας σημειώσει ήδη 2 σελίδες στο μπλοκάκι μου, κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ ότι πολλές από τις επιλογές μου είχαν πολλά κουμπάκια.... τα οποία δεν χρειαζόμουν, κυρίως γιατί δεν καταλάβαινα την λειτουργία τους. Μετά διαπίστωσα ότι ακόμα περισσότερα templates με extra "κουμπάκια" απευθύνονταν σε "επαγγελματίες"του χώρου .
Είχαν περάσει ήδη 4 ημέρες και εγώ έψαχνα, σημείωνα και δεν αποφάσιζα. Όταν δεν έψαχνα νέα πρότυπα έμπαινα στο YouTube να μάθω πως θα εγκαταστήσω το πρότυπο όταν θα το έβρισκα, πως θα άλλαζα την επικεφαλίδα εάν το επιθυμούσα και άλλα επιμορφωτικά.

Τελικά κατάλαβα (πάλι καλά) πως για να μην χρονίσουμε καλό θα ήταν να έψαχνα το πρότυπο εκείνο που ήταν περισσότερο συμβατό με την αρχική ιδέα του blog, δηλαδή, η Magica de Spell από τα Mickey Mouse. Η επιλογή ήταν πολύ εύκολη, η εξής μία: Halloween Theme.
Εξοργιστικά απλό!

Στη συνέχεια χρειάστηκα άλλες δύο ημέρες για να το εγκαταστήσω. Αρχικά έπρεπε να συνέλθω από το σοκ όταν διαπίστωσα ότι το navigation bar και κυρίως τα links είχαν εξαφανιστεί και αρκετά άλλα χρειάζονταν επεξεργασία. Για όποιον με γνωρίζει ξέρει επίσης ότι υπερέβαλλα εαυτόν για να τολμήσω να πειράξω τους κωδικούς στο παράθυρο που εμφανίζεται όταν πατήσεις επεξεργασίας HTML.

Με περηφάνια λοιπόν παρουσιάζω στους 5 αναγνώστες μου και όσους θα γίνουν (ελπίζω αυτοβούλως και χωρίς να χρησιμοποιήσω ξόρκια) το ανανεωμένο μου blog!