Μύκονος

Είχα δέκα χρόνια να πάω στην Μύκονο και δεν είχα πρόθεση να το κάνω σύντομα. Η παρέα μου όμως επέμενε. Δεν μου έβαλαν, βέβαια και το μαχαίρι στο λαιμό!
-Πάμε Μύκονο;
--Ξεχάστε το!
-Μα γιατί;
--Πολυκοσμία!
-Μα είναι αρχές Ιουλίου!
--Είναι πανάκριβα!
-Αν βρούμε κάτι οικονομικό; Θα τα αναλάβουμε όλα εμείς....
--Χμμ! (ξέρουν τα κουμπιά μου!).
Τελικά συμφωνήσαμε για τρεις ημέρες!

Όπως υπέθετα, η Μύκονος είναι παντού χτισμένη! Και ποιο νησί δεν είναι; Η διαφορά με τα υπόλοιπα νησιά (που εγώ έχω επισκεφτεί και κυρίως την Σαντορίνη) είναι πως όλα, μα όλα τα οικήματα, είναι κτισμένα σύμφωνα με την κυκλαδίτικη παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Αν και πέρασα εξίσου καλά και στους υπόλοιπους προορισμούς, η Μύκονος έχει μια ξεχωριστή επίδραση στους επισκέπτες της. Ακόμα και όταν επιστρέφεις από τις διακοπές, αναφέρεσαι κυρίως στις ημέρες που ήσουν εκεί.

Πράγμα, μάλλον, φυσικό αν σκεφτείς, πως με το που πατήσαμε το πόδι μας στο λιμάνι, γνωρίσαμε δύο άντρες. Την Τζέλα και την Πάολα. Η Τζέλα φορούσε περούκα, αξίας 3.000 ευρώ, από φυσικό μαλλί, κατευθείαν από την Ινδία. Φυσικά, δεν έκανε μπάνιο στη θάλασσα, για να μην τη βρέξει. Με τις δύο συμπαθέστατες τραβεστί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο και αποδείχτηκαν καλή παρέα.

Είχε πράγματι αρκετό κόσμο, τον οποίο, όμως συναντούσες κυρίως το βράδυ. Συγκεκριμένα η Μύκονος θύμιζε μάθημα διαπολιτισμικής αγωγής.
Βραζιλιάνοι που χόρευαν τέλεια, Αυστραλοί που έκαναν το "καθιερωμένο μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό" πριν πάνε στο κολλέγιο και οι οποίοι "υιοθέτησαν" μία κοπέλα από την Βενεζουέλα που αποφάσισε να κάνει το γύρο της Ευρώπης, χωρίς να γνωρίζει καμία άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική της, Ισραηλινές που χόρευαν καλύτερα και από την Σακίρα , Γερμανοί που έκαναν χωριστά διακοπές με τις συζύγους τους (υποθέστε ότι θέλετε), Αμερικάνοι, Ιταλοί (στην πλειοψηφία τους κοντοί! Οι ψιλοί είχαν πάει σε άλλο νησί, να υποθέσω;). Όλοι οι λαοί του κόσμου. Και Έλληνες φυσικά!

Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ήταν...
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ!
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ;
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι... Στρέιτ; (please!)
Το Pierro's σε μεγάλες δόξες!

Αποφύγαμε επιμελώς τις κοσμοπολίτικες παραλίες και κάναμε μπάνιο σε Ελιά, Αγράρι και Καλό Λιβάδι. Φυσικά ο κώλος μας, δεν καταδεχόταν να ξαπλώσει σε στρώμα που δεν είχε πάχος τουλάχιστον 4 δάχτυλα. Η οργάνωση στις παραλίες κορυφαία! Στο Καλό Λιβάδι εφόσον ήθελες να παραγγείλεις, καλούσες, πατώντας ένα κουμπί που βρισκόταν στην κολόνα της ομπρέλας. Το νερό για να παραμείνει κρύο, στο σερβίριζαν σε σαμπανιέρα με παγάκια, τα οποία, φυσικά τα ανανέωναν συχνά.

Τελικά δεν ήταν και τόσο ακριβή. Να οφείλεται στην εποχή, να οφείλεται στις επιλογές μας;

Τα συμπεράσματα δικά σας...