ΜΕΝΤΙΟΥΜ ABUDΟUL ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

Στον ηλεκτρικό σταθμό της Καλλιθέας ένας Αφρικανός (αν κρίνω από το χρώμα δέρματος) μοίραζε τα παρακάτω διαφημιστικά:

ΜΕΝΤΙΟΥΜ ABUDΟUL ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ
Πνευματιστής!
Πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας ανεξάρτητα από το ποια είναι τα
προβληματά σας. Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε τα δυσκολότερα
από αυτά στο μικρότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλον
ακόμα και αν έχετε απογοητευθεί από άλλους πνευματιστές.
Μπορώ να κάνω τους ερωτευμένους καλύτερα από πριν.
Μπορώ να κάνω άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευθούν.
Επίσης δίνω πανίσχυρο φυλακτό για προστασία.
Λύνω σημαντικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου.
Επιτυχίες Επαγγελματικές συμβουλές και πολλά άλλα.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ 7 ΗΜΕΡΕΣ

PROFF ABUDOUL SOUARE INTERNATIONAL AFRICAN
SPIRITUAL HEALER AND ADVISOR
Over 20 years experience no matter what your problems are
I can help you solve the most difficult once in the fastest way than
any one does even when you have been disappointed by other
spiritualists. I can bring loved once more than they are before.
I can bring unknown one in love. I also give powerful talisman
for protection. Impotency sexual court case exams carrier.
Successful business depression and many other things.

ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Η προσέγγιση στους φωτεινούς σηματοδότες, θέλει μέθοδο, συντονισμό κινήσεων και αυτοσυγκέντρωση. Η χαλαρότητα δεν είναι καλός σύμβουλος σε καμία, πλέον, διασταύρωση με φωτεινούς σηματοδότες και για καλή ψυχική υγεία, κρίνονται απαραίτητη η χρήση αιθέριων ελαιών, evian, ίσως και Prozac για τα νεύρα!

Για του λόγου το αληθές, μία φορά την ημέρα απαραιτήτως παθαίνω παράκρουση στα φανάρια Αργυρουπόλεως και Κύπρου. Το σκηνικό πάντα το ίδιο. Σταματώ σε αρκετή απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο ώστε να εντοπίσω τη θέση καθενός, από τους τρεις μελαμψούς "εθελοντές", στην υπηρεσία καθαριότητας παραθύρων, που μονοπωλούν το φανάρι. Εγώ κουνώ επιδεικτικά το δάκτυλο σε όποιον με πλησιάσει, δηλώνοντας την άρνηση μου στην επιμονή τους να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου και εκείνοι με αγνοούν εξίσου επιδεικτικά. Εγώ κορνάρω, αυτοί με βρίζουν χαμηλόφωνα (συνήθως με προσφωνούν "μαλάκα" με έμφαση στο "λ" ή "γαμήσου", σκέτο, χωρίς "άει") και προχωρούν στο επόμενο αυτοκίνητο. Το επεισόδιο επαναλαμβάνεται με ελάχιστες αποκλίσεις κάθε επόμενη φορά.

Δεν ήταν, όμως, πάντα τρεις. Στην αρχή ήταν ένας και μοναχικός. Μετά βρήκε παρέα και έγιναν δύο. Και μία μέρα που ακόμα την θυμάμαι (σαν ημέρα κρίσης από την Αποκάλυψη του Ιωάννη) εμφανίστηκε και τρίτος! Οι "ενήλικοι των φαναριών" έχουν γίνει, για μένα τουλάχιστον, μία τραυματική καθημερινότητα, που έχει καταλήξει σε σχέση μίσους και όχι πάθους. Υποψιάζομαι, δε, ότι η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο και στην εν λόγω επιχειρηματική δραστηριότητα. Έχουν αυξηθεί αριθμητικά οι "εργαζόμενοι", είναι περισσότερο επίμονοι, προκλητικοί, βρίζουν όταν κορνάρεις και κορνάρεις γιατί επιμένουν, εργάζονται περισσότερες ώρες, πλέον και το βράδυ (άλλη βάρδια).

Και επειδή όλο αυτό, το περνάω σχεδόν πάντα, μόνη μου όταν το μοιράζομαι με έτερους πάσχοντες ή μη οδηγούς, συναντώ πάντα δύο κατηγορίες ανθρώπων: από τη μια είναι αυτοί που εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους, χωρίς να ενδιαφέρονται να προφυλάξουν την εικόνα τους (ας τους πουν και ρατσιστές...). Αυτοί αρέσκονται να "επιδεικνύουν" την ικανότητα τους να εισακούγονται από τους επίμονους "επαγγελματίες" ώστε να αποφεύγουν, εφόσον το επιθυμούν, κάθε εθελοντική υπηρεσία έναντι οικειοθελούς χρηματικού αντίτιμου. Είναι εκείνοι οι οποίοι είναι πάντα ενήμεροι (άγνωστο πως) για το τζίρο της επιχείρησης στο τέλος της ημέρας, τα μεροκάματα, την μαφία των φαναριών, το ενοίκιο κάθε φωτεινή σηματοδότη, το φραντσάιζικ κλπ

Oι υπόλοιποι, είναι οι ανώτεροι Έλληνες, εκείνοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν υποτιμητικά, όποιον δεν συμμερίζεται τα φιλάνθρωπα συναισθήματα τους και όποιον δεν έχει κατανόηση, συμπάθεια, οίκτο, στους "ατυχείς της ζωής", πάντα βέβαια, από θέση ασφαλείας, (εκείνοι μέσα στο αυτοκίνητο οι "άλλοι" απ’ έξω) και από θέση ισχύος ("οι άλλοι" ζητιανεύοντας να προσπαθούν να σε πείσουν για λίγα λεπτά του ευρώ και εκείνοι να τους συμμερίζονται αναλόγως των διαθέσεων τους). Έλληνες που προσποιούνται σχέσεις ισότητας με όρους ανισότητας.

Το δικό μου, όμως, το πρόβλημα μου δεν είναι η καταγωγή των μελαμψών εργαζόμενων, ούτε η δικαιολογημένη ή όχι επιμονή τους να μου καθαρίσουν το τζάμι! Το πρόβλημα μου είναι ότι το αυτοκίνητο έχει αισθητήρες και κάθε φορά που ο "καθαριστής παραθύρων" (ημεδαπός ή αλλοδαπός), βρέχει με το ειδικό εργαλείο το παρμπρίζ προκειμένου να το καθαρίσει, θέτει εν αγνοία του, το αυτόματο σύστημα λειτουργίας των υαλοκαθαριστήρων. Ακόμα και ο Brat Pitt να εμφανιζόταν στη θέση τους, επιμένοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του, με τους κοιλιακούς (...από την Τροία!) σε κοινή θέα, πάλι θα αγανακτούσα και θα απαιτούσα από την Αντζελίνα να τον συμμαζέψει (με μια μικρή εξαίρεση την πρώτη φορά, άντε και την δεύτερη)!

Όπως καταλαβαίνετε, έλλειψη επιλογών, προσπαθώ να αντιγράψω τις μεθόδους, το ύφος και την αποφασιστικότητα των αποενοχοποιημένων οδηγών ώστε να μην γίνομαι μια "γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης", όταν πλησιάζω φωτεινούς σηματοδότες και την ίδια στιγμή να κατευνάσω μέσα μου τις ενοχές των ευαισθητοποιημένων οδηγών. Αν καταφέρω να βρω την μαγική ισορροπία θα επανέλθω...

ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ Νο1



Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ελλήνων, πιστεύω ότι η δημόσια υγεία είναι καλύτερη από την ιδιωτική. Πιθανόν γιατί μέλος της οικογένειας ξόδεψε, όχι μία αλλά δύο φορές, ένα αξιοσέβαστο ποσό, σε μεγάλο ιδιωτικό ίδρυμα υγείας, χωρίς να υπάρχει λόγος, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, για να καταλήξει σε νοσοκομείο του εξωτερικού και να πληροφορηθεί, ότι ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, ήταν υπεραρκετό για την περίπτωση του. Αυτό σε συνδυασμό με την δωρεάν δημόσια υγεία (την οποία πληρώνουμε μεν, αλλά αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε, δε), ήταν αρκετό για να πειστώ πως για την πολύτιμη σωματική μου ακεραιότητα, επαφίεμαι στα χέρια, μόνο, των εργαζόμενων, σε δημόσια νοσοκομεία, γιατρών και νοσοκόμων, με εξαίρεση τους οδοντίατρους (δεν νομίζω, οι του δημοσίου, ότι θα ανέχονταν τα τερτίπια μου για ένα απλό σφράγισμα), τους γυναικολόγους (θέλω γυναίκα γιατρό), τους μικροβιολόγους (για να ολοκληρώνονται οι εξετάσεις σε σύντομο και όχι σε αόριστο χρόνο) και τους δερματολόγους - αισθητικούς (για ευνόητους λόγους).


Νομίζω ότι αν ζούσα στην Αμερική και κατέγραφα όλα τα τραγελαφικά που μου έχουν συμβεί, όλα αυτά τα χρόνια που επιμένω να εμπιστεύομαι την δημόσια υγεία, αν όχι το Grey’s Anatomy, σίγουρα η παρωδία της "Εντατικής" θα βρισκόταν στον 20ο κύκλο. Αντί γι αυτό, εξακολουθώ να πρωταγωνιστώ, στην live εκδοχή, της όχι ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς, "Οδύσσεια μίας ασθενούς". Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις ατελείωτες ώρες σε αίθουσες αναμονής, να κάνω δημόσιες σχέσεις με εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας, μαθαίνοντας από βελονάκι μέχρι συνταγές μαγειρικής, τις απίθανες ιστορίες (από ψεύτικούς πόνους, δήθεν άδειες εργασίας, με επικρατέστερο όλων "να δείξω θέλω μόνο , τις εξετάσεις στο γιατρό") που σκαρώνουν οι ασθενείς για να παρακάμψουν το επόμενο ραντεβού και να προηγηθεί το δικό τους, τους γιατρούς οι οποίοι έχουν και αυτοκαθοριστεί και ετεροκαθοριστεί επί γης "θεοί!" Για να προσθέσω, πλέον στις ημέρες μας και τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων που δεν παραδίδονται στην ώρα τους, λόγω έλλειψης ...ιατρικών προμηθειών!


Μπαίνω δε, στο πειρασμό να αναφέρω την εμπειρία μου από την βιοψία σπίλου (ελιά) που έκανα πρόσφατα. Μέσα στις "υποχρεώσεις" μου, ως ασθενής, ήταν να μεταφέρω το πολύτιμο φιαλίδιο με το τεμάχιο (σπίλος) για την ιστολογική εξέταση, στο τμήμα Παθολ. Ανατομικής. Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν βρέθηκα σε ένα χώρο με πολύ βαριά μυρωδιά, να κοιτώ ένα ακαθόριστου σχήματος κομμάτι κρέας, το οποίο δεν ήταν μοσχαράκι, δεν ήταν χοιρινό, δεν ήταν αμνοερίφιο, ήταν ανθρώπινο όργανο για νεκροψία!


Συνήθως, την επίσκεψη στο γιατρό, ακολουθεί μία σειρά εξετάσεων προκειμένου να χορηγηθεί ή να επιβεβαιωθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή! Υπάρχουν 2 επιλογές: τα δημόσια νοσοκομεία και τα ιδιωτικά κέντρα!
Στην πρώτη επιλογή η διαδικασία είναι η εξής: πρωινό ξύπνημα τα χαράματα (η απόσταση από το νοσοκομείο καθορίζει την ώρα αφύπνισης). Έχω υπολογίσει ότι ο πρώτος εξεταζόμενος, φτάνει στο νοσοκομείο, περίπου στις 6.30, για να εξασφαλίσει το μαγικό χαρτάκι με τον αύξοντα αριθμό "ένα", από το μηχάνημα αναμονής "πελατών" (δηλαδή εξεταζόμενων. Παρόμοια μηχανήματα συναντούμε στις τράπεζες). Αν κάνεις το λάθος να έρθεις μετά τις 7.00, το μηχάνημα αναμονής θα εκδίδει νούμερα μετά την 80η σειρά. Δηλαδή όσο αργότερα έρθεις, τόσο αργότερα θα φύγεις. Κάθεσαι λοιπόν, (αν έρθεις νωρίς και προλάβεις ελεύθερο κάθισμα), παρέα με τριψήφιο αριθμό ατόμων (στο μεταξύ η αριθμοσειρά έχει ξεπεράσει τους 100), εφοδιασμένος (αν είσαι παλιός) με καφέ, φαγητό, βιβλία και i-pod και περιμένεις υπομονετικά να ανοίξουν τα γραφεία εντολών προκειμένου να προμηθευτείς τα παραπεμπτικά των εξετάσεων (το χαρτάκι με το μαγικό αριθμό εξασφαλίζει, μόνο, την σειρά πρόσβασης στα γραφεία εντολών). Αν έχεις έρθει στο νοσοκομείο μεταξύ 6.30 και 7.00 έχεις σοβαρές πιθανότητες να βρίσκεσαι, στις 9.00, δηλαδή δύο ή δυόμιση ώρες αργότερα, σε δεύτερη αίθουσα αναμονής, όπου περιμένεις, πάντα υπομονετικά, να σε καλέσουν και επιτέλους να καταλήξεις με μία "πεταλούδα" στο εσωτερικό του αγκώνα. Για να σε καλέσουν, όμως, οφείλεις πρώτα, να επιδείξεις ένα δεύτερο χαρτάκι με αύξοντα αριθμό, το οποίο έχεις προηγουμένως προμηθευτεί από άλλο γραφείο σε άλλο κτίριο. Το πολύ 10.00 έχεις φύγει!!



Συνεχίζεται...

Παράλογοοοο...! Ακούει κανείς;



"Αυτές είναι τρεις χειραποσκευές! Και επιτρέπεται μόνο μία!" ήταν, με συντομία, η μετάφραση, στη οποία, κατέληξα μετά από αρκετές διευκρινήσεις, όχι μόνο γιατί τα άπταιστα αγγλικά της υπαλλήλου ήταν κινέζικα στ' αυτιά μου, αλλά και γιατί μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά και εγώ βρισκόμουν στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο του Gatwick, επιστρέφοντας. Σύμφωνα με τους κανόνες του αεροδρομίου, σε κάθε επιβάτη, επιτρέπεται να μεταφέρει μία μόνο χειραποσκευή, κατά την διάρκεια της πτήσης. Η τυπική Βρετανίδα υπάλληλος, με ενημέρωσε ότι η φωτογραφική μηχανή που κρεμόταν στο λαιμό μου ήταν μία χειραποσκευή, η μικρή τσάντα μου, διαγώνια περασμένη στον ώμο μου ήταν η δεύτερη και το σακίδιο στην πλάτη μου ήταν η τρίτη. Προκειμένου, λοιπόν, να παραλάβω την κάρτα επιβίβασης, ήμουν υποχρεωμένη ή να αφήσω δύο από τις τρεις χειραποσκευές στο αεροδρόμιο (ούτε να το σκέφτομαι) ή η τσάντα και η φωτογραφική μου μηχανή, έπρεπε να βρουν θέση στον ήδη παραγεμισμένο μου σάκο. Η δικαιολογία που επικαλέστηκε η υπάλληλος ήταν το βάρος των πολλών αποσκευών! Δηλαδή μειώνοντας τον όγκο των αποσκευών θα μειωνόταν και το βάρος τους; (Παράλογοοοο! Ακούει κανείς;)


Φυσικά καταλήξαμε εγώ και μία από τις φίλες μου, οι τελευταίοι επιβάτες, που έκαναν chek in, στη συγκεκριμένη πτήση. Δεν έφευγα από την Αγγλία αν δεν έπαιρνα όλα τα πράγματα μαζί μου. Ο σάκος μου (μικρός αθλητικός σάκος) ήταν ήδη γεμάτος με δύο κουτιά πουρέ για μία φίλη (γαμώ τις φίλες μου! πουρές που διαλύεται με νερό και όχι με γάλα και πωλείται μόνο στην Αγγλία), προμήθειες για το αεροπλάνο (γιατί στην Easy Jet ότι τρως το πληρώνεις) και διάφορα μικρά αντικείμενα που δεν χωρούσαν στην βαλίτσα μου. Η δε βαλίτσα μου ήταν 20 κιλά και αν δεν το γνωρίζετε ήδη, σας ενημερώνω ότι κάθε επιπλέον κιλό, πέρα των 20, κοστίζει, στην Αγγλία τουλάχιστον, 9 λίρες (σχεδόν 10 ευρώ). Αφού γέμισα όλες τις τσέπες του μπουφάν μου με ότι χωρούσαν, κατάφερα να στριμώξω ασφυκτικά τις τρεις χειραποσκευές σε μία. Η "καλή" υπάλληλος μου επέτρεψε να κρατώ επιπλέον, μόνο, ένα χάρτινο κύλινδρο που στο εσωτερικό του είχε μία αφίσα από την Tate Modern. Δυστυχώς, την χάσαμε την αφίσα ...πατριώτη! Ξεχάστηκε στο αεροδρόμιο όταν προσπαθούσα να βοηθήσω τη φίλη, να στριμώξει τα δικά της πράγματα στις βαλίτσες της γιατί ο σάκος της ήταν τόσο μικρός που δεν χωρούσαν. Η υπάλληλος όλη αυτή την ώρα παρατηρούσε την σκηνή να εξελίσσεται με στωικότητα και καρτερία.

Μέχρι εκείνη την στιγμή αναφωνούσαμε ευχάριστα από την έκπληξη, για το Λονδίνο: Όμορφη πόλη! Μοντέρνα! Καταπράσινα πάρκα! Πολιτισμοί! Ωραία κτίρια! Δωρεάν μουσεία! Άριστη συγκοινωνία. Ευκαιρίες για αγορές! Αξιοθέατα! Ευγένεια! Κατά την παραμονή μας στο αεροδρόμιο, όμως, θυμηθήκαμε την "ηλίθια" συνήθεια των Άγγλων να οδηγούν ανάποδα και τις ουκ ολίγες φορές που καταφέραμε (με επιτυχία ευτυχώς) να αποφύγουμε την σύγκρουση με τα διερχόμενα από την αντίθετη πλευρά μέσα μεταφοράς. Θυμηθήκαμε τον οδηγό λεωφορείου που μας κατέβασε, νυχτιάτικα, τρεις στάσεις πριν από το ξενοδοχείο, να τουρτουρίζουμε μέσα στο κρύο γιατί τελείωσε η ...βάρδια του! Θυμηθήκαμε την προκλητική έκθεση των ελληνικών αρχαιοτήτων στο Βρετανικό Μουσείο και ξεχάσαμε την καλή ανατροφή μας! Σε άψογα ελληνικά εκφράσαμε όλη την δυσαρέσκεια μας! Αν ήταν σκηνή από ταινία θα ακουγόταν ένα συνεχόμενο Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ!

Στην Ελλάδα, όλη αυτή η συμπεριφορά θα εθεωρείτο φυσιολογικά τριτοκοσμική, στην Αγγλία όμως..., ήταν δείγμα οργάνωσης, εποπτείας, ασφάλειας, εφαρμογής κανονισμών; Θέλετε να ακούσετε κάτι πιο βρετανικό; Σε άλλο γκισέ τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, Έλληνες από πάππου προς πάππου, πλησίασαν προκλητικότατα, για να κάνουν check in, κρατώντας τις τσάντες τους, μεγάλους αθλητικούς σάκους και τεράστιες πλαστικοποιημένες σακούλες για να μην σκίσουν από το βάρος των αντικειμένων που μετέφεραν! Παρέλαβαν, χωρίς παρατηρήσεις τις κάρτες επιβίβασης στο αεροπλάνο και με άνεση πέρασαν στα duty free για να συνεχίσουν τις αγορές τους!


Παράλογοοοο! Ακούει κανείς;