Μύκονος

Είχα δέκα χρόνια να πάω στην Μύκονο και δεν είχα πρόθεση να το κάνω σύντομα. Η παρέα μου όμως επέμενε. Δεν μου έβαλαν, βέβαια και το μαχαίρι στο λαιμό!
-Πάμε Μύκονο;
--Ξεχάστε το!
-Μα γιατί;
--Πολυκοσμία!
-Μα είναι αρχές Ιουλίου!
--Είναι πανάκριβα!
-Αν βρούμε κάτι οικονομικό; Θα τα αναλάβουμε όλα εμείς....
--Χμμ! (ξέρουν τα κουμπιά μου!).
Τελικά συμφωνήσαμε για τρεις ημέρες!

Όπως υπέθετα, η Μύκονος είναι παντού χτισμένη! Και ποιο νησί δεν είναι; Η διαφορά με τα υπόλοιπα νησιά (που εγώ έχω επισκεφτεί και κυρίως την Σαντορίνη) είναι πως όλα, μα όλα τα οικήματα, είναι κτισμένα σύμφωνα με την κυκλαδίτικη παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Αν και πέρασα εξίσου καλά και στους υπόλοιπους προορισμούς, η Μύκονος έχει μια ξεχωριστή επίδραση στους επισκέπτες της. Ακόμα και όταν επιστρέφεις από τις διακοπές, αναφέρεσαι κυρίως στις ημέρες που ήσουν εκεί.

Πράγμα, μάλλον, φυσικό αν σκεφτείς, πως με το που πατήσαμε το πόδι μας στο λιμάνι, γνωρίσαμε δύο άντρες. Την Τζέλα και την Πάολα. Η Τζέλα φορούσε περούκα, αξίας 3.000 ευρώ, από φυσικό μαλλί, κατευθείαν από την Ινδία. Φυσικά, δεν έκανε μπάνιο στη θάλασσα, για να μην τη βρέξει. Με τις δύο συμπαθέστατες τραβεστί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο και αποδείχτηκαν καλή παρέα.

Είχε πράγματι αρκετό κόσμο, τον οποίο, όμως συναντούσες κυρίως το βράδυ. Συγκεκριμένα η Μύκονος θύμιζε μάθημα διαπολιτισμικής αγωγής.
Βραζιλιάνοι που χόρευαν τέλεια, Αυστραλοί που έκαναν το "καθιερωμένο μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό" πριν πάνε στο κολλέγιο και οι οποίοι "υιοθέτησαν" μία κοπέλα από την Βενεζουέλα που αποφάσισε να κάνει το γύρο της Ευρώπης, χωρίς να γνωρίζει καμία άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική της, Ισραηλινές που χόρευαν καλύτερα και από την Σακίρα , Γερμανοί που έκαναν χωριστά διακοπές με τις συζύγους τους (υποθέστε ότι θέλετε), Αμερικάνοι, Ιταλοί (στην πλειοψηφία τους κοντοί! Οι ψιλοί είχαν πάει σε άλλο νησί, να υποθέσω;). Όλοι οι λαοί του κόσμου. Και Έλληνες φυσικά!

Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ήταν...
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ!
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι ... Στρέιτ;
Γκέι, γκέι, γκέι,γκέι... Στρέιτ; (please!)
Το Pierro's σε μεγάλες δόξες!

Αποφύγαμε επιμελώς τις κοσμοπολίτικες παραλίες και κάναμε μπάνιο σε Ελιά, Αγράρι και Καλό Λιβάδι. Φυσικά ο κώλος μας, δεν καταδεχόταν να ξαπλώσει σε στρώμα που δεν είχε πάχος τουλάχιστον 4 δάχτυλα. Η οργάνωση στις παραλίες κορυφαία! Στο Καλό Λιβάδι εφόσον ήθελες να παραγγείλεις, καλούσες, πατώντας ένα κουμπί που βρισκόταν στην κολόνα της ομπρέλας. Το νερό για να παραμείνει κρύο, στο σερβίριζαν σε σαμπανιέρα με παγάκια, τα οποία, φυσικά τα ανανέωναν συχνά.

Τελικά δεν ήταν και τόσο ακριβή. Να οφείλεται στην εποχή, να οφείλεται στις επιλογές μας;

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αλόη

Όταν συμβαίνει μια φορά λες έτυχε!
Όταν συμβαίνει δεύτερη ανησυχείς!
Την τρίτη, καίγεσαι κυριολεκτικά ;

Σηκώθηκα πρωί πρωί (με ξυπνητήρι όχι από τους γείτονες) για να πάω το αυτοκίνητο για service. Και όπως κάθε πρωί έφτιαξα ελληνικό καφέ και κατόπιν ταχτοποίησα το γκαζάκι στην θέση του (τι νοικοκυρά!). Αυτή τη φορά όμως αγνόησα τελείως το μπρίκι με τον ζεματιστό καφέ που σερβιρίστηκε στα δάχτυλα του ποδιού μου.

Πήγα τρέχοντας στο μπάνιο να ρίξω κρύο νερό, (έτσι με είχε διδάξει η αδελφή μου, έχουμε παράδοση στην οικογένεια να καιγόμαστε)! Ήξερα από εμπειρία ότι όταν θα απομάκρυνα το πόδι μου από το νερό, ο πόνος θα ήταν ανυπόφορος! Αλλά πόση ώρα να έχεις το ένα πόδι μέσα στην μπανιέρα;

Και επειδή την τελευταία φορά που κάηκα (αντί να σουρώσω τα μακαρόνια στο νεροχύτη, προτίμησα το πάτωμα ρίχνοντας το καυτό νερό μαζί με τα μακαρόνια στο πόδι και το χέρι μου), η Ινδιάννα και η μητέρα της εκτελώντας χρέη νοσηλευτή, με θεράπευσαν τελείως με αλόη. Ένα φύλλο αλόης από την γλάστρα της βεράντας κομμένο στη μέση, είναι αρκετό για να θεραπεύσει τα εγκαύματα ακόμα και αν έχει περάσει αρκετός χρόνος από την στιγμή που έγιναν. Βασικά όλη την δουλειά την κάνει η παχύρευστη ουσία που βρίσκεται στο εσωτερικό του φύλου. Ένα τέτοιο φυτό βρισκόταν και στην δική μου βεράντα αν και αγνοούσα τις ιδιότητες του.

Γνωρίζοντας την δεύτερη επιλογή μου, έβγαλα το πόδι από την μπανιέρα και έτρεξα στην βεράντα να κόβω μετά μανίας ένα φύλλο αλόης. Τότε ανακάλυψα ότι υπάρχουν ποικιλίες του φυτού. Η δική μου αλόη δεν είχε ακριβώς την ίδια παχύρευστη ουσία στο εσωτερικό της, αλλά την δουλειά της την έκανε. Έκοψα όπως είχα διδαχτεί, το φύλο στη μέση, το τοποθέτησα στα ερεθισμένα σημεία και τα τύλιξα με επίδεσμο.

Στο τέλος της ημέρας κατέληξα με δύο μικροσκοπικές φουσκάλες και ελαφρύ κοκκίνισμα. Μικρό το κακό για το μέγεθος του εγκαύματος.

Συμπέρασμα: αγοράστε μια γλάστρα με αλόη και φροντίστε την!
Αχρείαστη να είναι! Ποτέ δεν ξέρετε ποιος θα την χρειαστεί!