Γείτονες

Πως να γίνεις υστερικός!
Όχι ότι δεν υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι αλλά εγώ έχω σίγουρη εγγύηση.
Να γίνεις γείτονας μου!
Πριν από δύο χρόνια μετακόμισα σε καινούριο σπίτι. Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί αυτό το σπίτι ήταν και είναι κελεπούρι. Έχει όλο το πακέτο που έψαχνα συν πολλά έξτρα και το ενοίκιο δεν είναι ακριβό.
Εκεί τελειώνει η καλή μου τύχη και αρχίζει η κακή! Γιατί κάθε παράδεισος, έχει και το φίδι του και το δικό μου φίδι, είναι οι γείτονες!
Η περιοχή που κατοικώ είναι ιδιαίτερα ήσυχη, εκτός από την ...γειτονιά μου και συγκεκριμένα το κέντρο φασαρίας, είναι οι ένοικοι- ιδιοκτήτες της διπλανής κατοικίας (μεσοτοιχία).
Οι αγαπητοί, λοιπόν, γείτονες δεν έχουν ένα, δεν έχουν δύο αλλά έχουν έξι παιδιά, ηλικίας από 2 έως 13 ετών, κατά προσέγγιση. Σύμφωνα με τις συνήθειες τους, ο καλύτερος τρόπος διαπαιδαγώγησης είναι να περιορίζουν στο ελάχιστο το χρόνο παραμονής των παιδιών τους στο σπίτι. Φωνές, τσιρίδες, κλάματα, ουρλιαχτά, απειλές είναι μέρος της καθημερινότητας. Δηλαδή το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ και το προχωρημένο βράδυ. Φυσικά το σημείο γίνεται πόλος έλξης και των υπόλοιπων παιδιών της γειτονιάς.
"Δεν βαριέσαι είναι καλοκαίρι" σκέφτηκα στην αρχή. " Το χειμώνα θα ηρεμήσουν".
Αυτά όμως αποδείχθηκαν παιδιά παντός καιρού. Δεν πτοούνται ούτε από ζέστη, ούτε από κρύο, αέρα, υγρασία. Μόνο σε περίπτωση βροχής δεν τα ακούς. Και όπως ήδη ξέρουμε διάγουμε περιόδους ...ανομβρίας.
Οι ώρες κοινής ησυχίας είναι άγνωστες λέξεις σε αυτή την οικογένεια. Από το μεσημέρι η γειτονιά μετατρέπεται σε παιδική χαρά. Έχω παρατηρήσει ότι αυτό ξεκινά, πριν αρχίσει η Τατιάνα. Ξεφορτώνονται τα παιδιά γιατί "Αξίζει να δουν" τηλεόραση!
Και σαν να μην έφταναν αυτά, δύο χειμώνες τώρα, από την στιγμή που αρχίζουν τα σχολεία, ξεκινούν αυτόματα και αθλητικές δραστηριότητες μεταξύ 7.30 και 8.30. Βλέπετε έξι παιδιά δεν ετοιμάζονται ταυτόχρονα. Όσα είναι ήδη έτοιμα επιδίδονται σε αγώνες μπάσκετ ...κάτω από το παράθυρο μου, μέχρι να ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα. Οι καιρικές συνθήκες, σπάνια, αλλάζουν τις συνήθειες τους.
Και εκεί που σκέφτεσαι "τι χειρότερο μπορεί να μου τύχει", το σύμπαν σε ακούει και ανταποκρίνεται.
Οι καλοί γείτονες επειδή αυξάνονται με τρομακτικό ρυθμό αποφάσισαν να επεκτείνουν το σπίτι τους. Που σημαίνει οικοδομή. Που σημαίνει σφυριά, κομπρεσέρ, τρυπάνια, γκρεμίσματα... και άλλα ανήσυχες δραστηριότητες.
Αυτή τη φορά τήρησαν τις ώρες κοινής ησυχίας.
Γιατί γκρινιάζω;
Ξεκινούν στις 7.30 και σταματούν στις 15.00.
Από τις 17.00 το απόγευμα συνεχίζουν ακάθεκτοι μέχρι το βράδυ.
15.00 - 17.00 αναλαμβάνουν τα παιδιά. Μην πάθουμε και σύνδρομο στέρησης.

Αγόρασα ήδη το δεύτερο ζευγάρι ωτασπίδες. Μέγεθος medium (ναι, υπάρχουν και μεγέθη στις ωτασπίδες). Για την φασαρία των παιδιών χρησιμοποιούσα το small. Για την οικοδομή χρειαζόμουν κάτι ενισχυμένο. Μουσική ακούω στη διαπασών. Κάνω σκέψεις μετακόμισης. Αναφωνώ συχνά : "...ύστερα σου λέει ότι φταίει ο φονιάς". Τρέφω τα πιο ευγενικά αισθήματα για τον Ηρώδη!
Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, παθαίνω τακτικά υστερία , το μάτι αρχίζει να γυαλίζει. Ούτε ο Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη.
Το επόμενο post, αν το επιτρέψουν οι γιατροί, θα είναι, μάλλον, από το Ψυχιατρείο.