ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Η προσέγγιση στους φωτεινούς σηματοδότες, θέλει μέθοδο, συντονισμό κινήσεων και αυτοσυγκέντρωση. Η χαλαρότητα δεν είναι καλός σύμβουλος σε καμία, πλέον, διασταύρωση με φωτεινούς σηματοδότες και για καλή ψυχική υγεία, κρίνονται απαραίτητη η χρήση αιθέριων ελαιών, evian, ίσως και Prozac για τα νεύρα!

Για του λόγου το αληθές, μία φορά την ημέρα απαραιτήτως παθαίνω παράκρουση στα φανάρια Αργυρουπόλεως και Κύπρου. Το σκηνικό πάντα το ίδιο. Σταματώ σε αρκετή απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο ώστε να εντοπίσω τη θέση καθενός, από τους τρεις μελαμψούς "εθελοντές", στην υπηρεσία καθαριότητας παραθύρων, που μονοπωλούν το φανάρι. Εγώ κουνώ επιδεικτικά το δάκτυλο σε όποιον με πλησιάσει, δηλώνοντας την άρνηση μου στην επιμονή τους να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου και εκείνοι με αγνοούν εξίσου επιδεικτικά. Εγώ κορνάρω, αυτοί με βρίζουν χαμηλόφωνα (συνήθως με προσφωνούν "μαλάκα" με έμφαση στο "λ" ή "γαμήσου", σκέτο, χωρίς "άει") και προχωρούν στο επόμενο αυτοκίνητο. Το επεισόδιο επαναλαμβάνεται με ελάχιστες αποκλίσεις κάθε επόμενη φορά.

Δεν ήταν, όμως, πάντα τρεις. Στην αρχή ήταν ένας και μοναχικός. Μετά βρήκε παρέα και έγιναν δύο. Και μία μέρα που ακόμα την θυμάμαι (σαν ημέρα κρίσης από την Αποκάλυψη του Ιωάννη) εμφανίστηκε και τρίτος! Οι "ενήλικοι των φαναριών" έχουν γίνει, για μένα τουλάχιστον, μία τραυματική καθημερινότητα, που έχει καταλήξει σε σχέση μίσους και όχι πάθους. Υποψιάζομαι, δε, ότι η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο και στην εν λόγω επιχειρηματική δραστηριότητα. Έχουν αυξηθεί αριθμητικά οι "εργαζόμενοι", είναι περισσότερο επίμονοι, προκλητικοί, βρίζουν όταν κορνάρεις και κορνάρεις γιατί επιμένουν, εργάζονται περισσότερες ώρες, πλέον και το βράδυ (άλλη βάρδια).

Και επειδή όλο αυτό, το περνάω σχεδόν πάντα, μόνη μου όταν το μοιράζομαι με έτερους πάσχοντες ή μη οδηγούς, συναντώ πάντα δύο κατηγορίες ανθρώπων: από τη μια είναι αυτοί που εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους, χωρίς να ενδιαφέρονται να προφυλάξουν την εικόνα τους (ας τους πουν και ρατσιστές...). Αυτοί αρέσκονται να "επιδεικνύουν" την ικανότητα τους να εισακούγονται από τους επίμονους "επαγγελματίες" ώστε να αποφεύγουν, εφόσον το επιθυμούν, κάθε εθελοντική υπηρεσία έναντι οικειοθελούς χρηματικού αντίτιμου. Είναι εκείνοι οι οποίοι είναι πάντα ενήμεροι (άγνωστο πως) για το τζίρο της επιχείρησης στο τέλος της ημέρας, τα μεροκάματα, την μαφία των φαναριών, το ενοίκιο κάθε φωτεινή σηματοδότη, το φραντσάιζικ κλπ

Oι υπόλοιποι, είναι οι ανώτεροι Έλληνες, εκείνοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν υποτιμητικά, όποιον δεν συμμερίζεται τα φιλάνθρωπα συναισθήματα τους και όποιον δεν έχει κατανόηση, συμπάθεια, οίκτο, στους "ατυχείς της ζωής", πάντα βέβαια, από θέση ασφαλείας, (εκείνοι μέσα στο αυτοκίνητο οι "άλλοι" απ’ έξω) και από θέση ισχύος ("οι άλλοι" ζητιανεύοντας να προσπαθούν να σε πείσουν για λίγα λεπτά του ευρώ και εκείνοι να τους συμμερίζονται αναλόγως των διαθέσεων τους). Έλληνες που προσποιούνται σχέσεις ισότητας με όρους ανισότητας.

Το δικό μου, όμως, το πρόβλημα μου δεν είναι η καταγωγή των μελαμψών εργαζόμενων, ούτε η δικαιολογημένη ή όχι επιμονή τους να μου καθαρίσουν το τζάμι! Το πρόβλημα μου είναι ότι το αυτοκίνητο έχει αισθητήρες και κάθε φορά που ο "καθαριστής παραθύρων" (ημεδαπός ή αλλοδαπός), βρέχει με το ειδικό εργαλείο το παρμπρίζ προκειμένου να το καθαρίσει, θέτει εν αγνοία του, το αυτόματο σύστημα λειτουργίας των υαλοκαθαριστήρων. Ακόμα και ο Brat Pitt να εμφανιζόταν στη θέση τους, επιμένοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του, με τους κοιλιακούς (...από την Τροία!) σε κοινή θέα, πάλι θα αγανακτούσα και θα απαιτούσα από την Αντζελίνα να τον συμμαζέψει (με μια μικρή εξαίρεση την πρώτη φορά, άντε και την δεύτερη)!

Όπως καταλαβαίνετε, έλλειψη επιλογών, προσπαθώ να αντιγράψω τις μεθόδους, το ύφος και την αποφασιστικότητα των αποενοχοποιημένων οδηγών ώστε να μην γίνομαι μια "γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης", όταν πλησιάζω φωτεινούς σηματοδότες και την ίδια στιγμή να κατευνάσω μέσα μου τις ενοχές των ευαισθητοποιημένων οδηγών. Αν καταφέρω να βρω την μαγική ισορροπία θα επανέλθω...